Walter Reed enn í fréttum: Öryggisverðir í skotbardaga, við hvorn annan!

Í gærkvöld bárust fréttir af skotbardaga fyrir utan Walter Reed herspítalann - en sá spítali virðist vera eitt af fordyrum helvítis (sjá fyrri færslur mínar um Walter Reed frá því áðan, og svo hér og hér):

WASHINGTON -- An armed security guard fired at least 10 shots at another guard during an argument outside a busy entrance to Walter Reed Army Medical Center early Wednesday, police said. No one was hurt.

"This was rush hour on a busy thoroughfare. There were cars and pedestrians in the line of fire," said police Cmdr. Hilton Burton. At least two parked cars across the street were hit.

Öryggisvörðurinn skaut alls tíu skotum að einum af samstarfsmönnum sínum: 

The guard who was fired upon ran to a nearby house to call police. The other guard, Dwan Thigpen, 34, of Fort Washington, Md., was arrested and charged with assault with intent to murder. He was scheduled to appear in court Thursday, police said. Police and jail officials did not know whether Thigpen had an attorney.

Öryggisverðirnir vinna fyrir eitt af verktakafyrirtækjunum sem hafa tekið að sér að endurskapa á Walter Reed alla ömurðina og hörmungarnar sem hermennirnir eiga að venjast frá Írak. Yfirmenn Walter Reed hafa líklega sest á fund og ákveðið að sjúklingarnir söknuðu kaotískra og óvæntra skotbardaga?

The guards worked for Vance Federal Security Services, said Joe Gavaghan, a spokesman for the company, which contracts with Walter Reed. Vance is "cooperating with authorities investigating this incident," said Gavaghan, adding that the company could not provide additional details.

Við bíðum spennt: Næst á dagskrá er sennilega að einkarekið holræsakerfi Walter Reed springi svo saur og klóak flæði um ganga, líkt og í spítölum og lögreglustöðvum sem verktakafyrirtæki á vegum bandaríkjahers hafa byggt í Írak?

M

Enn um af hverju Rudy Giuliani er ömurlegur valkostur

Fyrir nokkrum dögum skrifaði ég færslu um af hverju Rudy Giuliani er ömurlegur valkostur sem næsti forseti Bandaríkjanna - og þó sérstaklega af hverju hann er slæmur valkostur fyrir Repúblíkana: Þegar kemur að uppáhaldsmálefnum "social conservatives" er hann álíka eðlilegur valkostur og Hillary Clinton.

En þó Repúblíkanar væru tilbúnir til að fyrirgefa Giuliani allt hans flip-flop í kringum réttindi samkynhneigðra og fóstureyðingar, og horfa framhjá klæðskiptihneigðinni* - og þó aðrir kjósendur væru til í að fyrirgefa hversu ílla hann bjó borgina undir hryðjuverkaárásir eða önnur stórslys (Slökkviliðsmenn í New York hafa að vísu ekki fyrirgefið honum, sbr. þessa frétt New York Times), er eitt sem allir eru sammála um: Giuliani skortir reynslu af utanríkismálum - nokkuð sem er sérstaklega bagalegt fyrir stjórnmálamann sem byggir frægð sína á 9/11 og hryðjuverkaógninni.

Sem borgarstjóri New York var Giuliani boðið sæti í "The Iraq Study Group" sem rannsakaði ástand mála í Írak og hvaða valkostir væru heppilegastir fyrir Bandaríkin í stöðunni. Maður hefði ætlað að Giuliani hefði tekið þessari nefndarsetu fegins hendi - því hann hefði þannig getað fræðst um alvarlegasta vandamál sem Bandaríkin og næsti Bandaríkjaforseti eiga eftir að þurfa að takast á við, og ljáð þeirri hugmynd að hann væri einhverskonar utanríkismála og hryðjuverkaexpert smá trúverðugleika. Seta í The Iraq Study Group hefði t.d. verið helvíti gott spil til að hafa á hendi í kappræðum við aðra frambjóðendur.

Giuliani fannst þessi fjárans nefndarseta hins vegar vera of mikil vinna, svo hann einfaldlega mætti ekki á einn einasta fund, og eftir að aðrir nefndarmenn, sem tóku starf sitt alvarlega, höfðu kurteislega beðið hann að fara að mæta á fundi, sagði hann af sér nefndarsetunni. Að vísu ekki fyrr en búið var að hóta honum að hann yrði rekinn úr nefndinni... (skv. Newsday)

WASHINGTON -- Rudolph Giuliani's membership on an elite Iraq study panel came to an abrupt end last spring after he failed to show up for a single official meeting of the group, causing the panel's top Republican to give him a stark choice: either attend the meetings or quit, several sources said.

Giuliani left the Iraq Study Group last May after just two months, walking away from a chance to make up for his lack of foreign policy credentials on the top issue in the 2008 race, the Iraq war.

Ástæðan var að Giuliani var of upptekinn við fjáröflun vegna tilvonandi forsetaframboðs síns:

He cited "previous time commitments" in a letter explaining his decision to quit, and a look at his schedule suggests why -- the sessions at times conflicted with Giuliani's lucrative speaking tour that garnered him $11.4 million in 14 months.

Giuliani rukkar nefnilega svimandi upphæðir fyrir að mæta og tala um hversu mikið hann hafi lært af árásunum í september 2001, og hversu mikil hetja hann hafi reynst þann örlagaríka dag:

On one day the panel gathered in Washington -- May 18, 2006 -- Giuliani delivered a $100,000 speech on leadership at an Atlanta business awards breakfast. Later that day, he attended a $100-a-ticket Atlanta political fundraiser for conservative ally Ralph Reed, whom Giuliani hoped would provide a major boost to his presidential campaign.

The month before, Giuliani skipped the session to give the April 12 keynote speech at an economic conference in South Korea for $200,000, his financial disclosure shows.

Auðvitað þurfa stjórnmálamenn að safna peningum og standa í kosningapoti og framboðssnatti. Annars kæmust þeir aldrei til valda. Vandamálið er að stjórnmálamenn eiga líka að stjórna. Starf stjórnmálamanns er ekki að tala við kjósendur og undirbúa sig undir næstu kosningar - starf hans er að þjóna almenningi og stýra þjóðarskútunni. Þetta virðist Giuliani ekki hafa skilið. Og leiðtogar eiga að leiða - ekki að tala um að leiða...

Að þessu tilefni finnst mér líka rétt að rifja upp ummæli Jack Kingston (sjá hér og hér) sem fannst fráleitt að þingmenn þyrftu að vera lengur en þrjá daga á viku í vinnunni - og bar því við að hann þyrfti að vera heima í kjördæmi að tala við kjósendur "staying in touch" með "venjulegu fólki": Hann hélt því fram að hann ynni 60 klukkutíma vinnuviku þegar allt væri tekið saman. Ég efast ekki heldur um að Giuliani hafi verið á fullu og einfaldlega ekki haft tíma til að sitja þrautleiðinlega nefndarfundi. Jafnvel þó þessi vinna sem hann er að sækjast eftir: forsetaembættið, felist akkúrat í svona þrautleiðinlegum nefndarfundum, skýrslulestri, og öðrum álíka leiðindum.

Reyndar held ég ekki að Giuliani eða aulinn Jack Kingston séu einir um þetta. Allt bendir til þess að Karl Rove og önnur stjórnmálaséní Repúblíkanaflokksins haldi að hlutverk ríkisstjórna sé að halda völdum og tryggja flokkshollum fjármálamönnum eða hugmyndafræðilegum eldhugum huggulega innivinnu. Afleiðingarnar hafa verið þær sömu og í Sovétríkjunum þar sem frami innan ríkiskerfisins byggðist ekki á hæfileikum heldur flokkshollustu. Sbr. t.d. þessa frétt af atgerfisskorti og óstjórn í bandaríska sendiráðinu í Baghdad, þar sem hæfni umsækjenda var mæld í stuðningi við forsetann, ekki raunverulegri reynslu.

M

* Til að fyrirbyggja allan misskilning er ég ekki að segja að klæðskiptingar geti ekki orðið forsetar, eða að ég hafi órækar sannanir fyrir því að Giuliani sé klæðskiptingur: Ég er bara að segja að það eru til grunsamlega margar ljósmyndir af honum í kvenmannsfötum, og ég held ekki að það falli í kramið hjá afturhaldssömum "siðprúðum" kjósendum Repúblíkana.

Talsmenn afhommunar farnir að efast um að hægt sé að 'lækna' samkynhneigð

Fólk sem vill reyna að fela hómófóbíu sína á bak við trú eða vísindi hefur haldið því fast fram að samkynhneigð sé einhverskonar "val" og "lífsstíll" - það sé ósköp einfalt val, svona eins og hvort maður ætli sér að drekka appelsínu- eða eplasafa með morgunmatnum. Menn og konur, þó hómófóbískir trúmenn, sem nánast allir eru karlmenn sjálfir, hafi yfirleitt meiri áhyggjur af gay karlmönnum en konum (I wonder why?), geti því valið hvort þeir ætli að vera gay eða straight. En einhverra hluta vegna virðist fólk eiga erfitt með að yfirgefa þennan "lífsstíl" - og það er þá útskýrt með einhverskonar fimmaurasálfræði - samkynhneigð sé "fíkn" eða einhverskonar áunnin paþólógía sem þurfi að "lækna" fólk af. Sjónvarpspredíkarinn Ted Haggard, sem predíkaði hástöfum um hversu syndsamleg samkynhneigð væri, varð t.d. frægur fyrir að verða fyrst uppvís að því að hafa stundað samkynhneigða vændisþjónustu ("nuddþjónustu" sagði hann sjálfur) í mörg ár, og síðan fyrir að "læknast" af sömu samkynhneigð í þriggja vikna "þerapíu".

Þessi fáránlega trú, að hægt sé að "lækna" fólk af samkynhneigð á sér marga háværa talsmenn. Þeirra á meðal Dr. Holsinger (sjá fyrri færslur hér og hér) sem George Bush hefur tilnefnt sem næsta landlækni Bandaríkjanna.

Svo virðist þó sem þessi fáránlega hugmynd sé að tapa fylgi meðal afturhaldssamra og hómófóbískra trúmanna. Alan Chambers, sem stýrir stærstu "ex-gay" kirkjusöfnuði Bandaríkjanna, og er sjálfur "ex-gay" hefur lýst því yfir að hann trúi því ekki lengur að samkynhneigð sé "læknanleg": (Skv. LA Times)

With years of therapy, Chambers says, he has mostly conquered his own attraction to men; he's a husband and a father, and he identifies as straight. But lately, he's come to resent the term "ex-gay": It's too neat, implying a clean break with the past, when he still struggles at times with homosexual temptation. "By no means would we ever say change can be sudden or complete," Chambers said.

Chambers er víst ekki einn um að hafa áttað sig á því að samkynhneigð er ekki "læknanleg":

A leading conservative theologian outside the ex-gay movement recently echoed the view that homosexuality may not be a choice, but a matter of DNA. To the shock and anger of many of his constituents, the Rev. R. Albert Mohler Jr., president of the Southern Baptist Theological Seminary, wrote that "we should not be surprised" to find a genetic basis for sexual orientation.

Ástæðan er auðvitað að allar sæmilega skynsamar manneskjur, sem hafa örgðu af skilning og umburðarlyndi, og hafa sjálfar kynnst samkynhneigðu fólki, vita að hér er ekki á ferðinni einhverskonar læknanlegur sjúkdómur. Og svo virðist sem þessi hópur fari vaxandi, allavegana í BNA:

a Gallup Poll last month found that 42% of adults believe sexual orientation is present at birth. (Three decades ago, when Gallup first asked the question, just 13% held that view.)

Það má segja að það sé enn langt í land - en þetta er samt stórkostleg breyting, og það tekur alltaf langan tíma að útrýma inngrónum fordómum og fáfræði. Þetta samrýmist öðrum könnunum sem sýna að almeningur er upp til hópa frekar jákvæður í garð samkynhneigðra.

Talsmenn "Ex-gay survivors" (þ.e. fólk sem hefur verið "afhommað" með hjálp heilaþvottar, en síðan fundið sjálft sig aftur) og talsmenn afhommunar, menn eins og Chambers, virðast reyndar vera að finna einhverskonar lendingu í þessu fáránlega máli. Michael Busee, sem er sjálfur "ex gay survivor", og rekur nú einhverskonar ráðgjafarþjónustu fyrir aðra "ex gay survivors" hefur lagt blessun sína yfir siðareglur fyrir "sexual identity therapy" "kristinna" háskóla - þ.e.

He and other gay activists — along with major mental-health associations — still reject therapy aimed at "liberating" or "curing" gays. But Bussee is willing to acknowledge potential in therapy that does not promise change but instead offers patients help in managing their desires and modifying their behavior to match their religious values — even if that means a life of celibacy.

"It's about helping clients accept that they have these same-sex attractions and then allowing them the space, free from bias, to choose how they want to act," said Lee Beckstead, a gay psychologist in Salt Lake City who uses this approach.

The guidelines for this type of therapy — written by Warren Throckmorton of Grove City College and Mark Yarhouse of Regent University — have been endorsed by representatives on both the left and right. The list includes the provost of a conservative evangelical college and the psychiatrist whose gay-rights advocacy in the 1970s got homosexuality removed from the official medical list of mental disorders.

Það sem er merkilegt í þessu máli er að samstaða íhaldssamra kristinna söfnuða og bókstafstrúarmannna er að rofna í þessu máli  - og það eru í það minnsta einhverjir í þeirra röðum sem eru tilbúnir til að viðurkenna að fólk getur haft ólíkar kynhvatir, frá náttúrunnar (eða skaparans) hendi.

Ekki að ég hef reyndar grun um að öll þessi "ex gay" hrayfing sé ekkert annað en skipulögð og úthugsað plan til þess að selja karlmönnum (og konum) sem eiga í erfiðleikum með kynferði sitt snákaolíu - í þessu tilfelli "meðferð" og sérfræðiaðstoð.

M

35 ára afmæli Watergatehneykslisins haldið hátíðlegt með skrúðgöngum, dans og söng

Í gær voru liðin nákvæmlega 35 ár frá innbrotinu í Watergate hótelðið í Washington. Þar voru á ferðinni starfsmenn af kosningaskrifstofu Richard Milhouse Nixon sem voru að koma fyrir hlerunarbúnaði á kosningaskrifstofum Demokrata. Engum sögum fer af því hvort Virgilio Gonzalez (óskyldur öðrum Gonzales sem hefur verið í fréttum undanfarna mánuði, sömuleiðis fyrir ólöglegar njósnir) og hinir "pípulagningamennirnir" hafi deilt skrifstofum með Karl Rove og stuttbuxnadeild kosningaskrifstofunnar.

Það tók bandarísku pressuna langan tíma að fatta að Watergate innbrotið væri alvarlegt hneyksli sem verðskuldaði umfjöllun í fjölmiðlum, og fyrir vikið náði Nixon endurkjöri með "mandate" sem var mun glæsilegra en nokkuð sem núverandi forseti áorkaði í þeim kosningum sem hann annaðhvort rétt marði eða vann á tæknilegum furðum Bandarísks kosningakerfis. Bush hefur þó tekist að skáka Nixon sem lélegasta þjóðarleiðtoga fyrr og síðar.

Tveimur árum síðar hrökklaðist Nixon frá völdum. Bush mun einnig hrökklast frá völdum áður en tvö ár eru liðin, þó það verði í kosningum.

Þegar Nixon var neyddur til að segja af sér komst Gerald D. Ford til valda, og hann fyrir sitt leyti kom tveimur annars óþekktum smápeðum í valdastöður: Richard Bruce Cheney og Donald Henry Rumsfeld - og gerði George H. W. Bush að yfirmanni CIA. Það er svo gaman að minnast þess að Bush var yfirmaður Repúblíkanaflokksins þegar Watergate innbrotið var skipulagt. Starfsmenn á kosningaskrifstofu Nixon, Karl Rove, steig sömuleiðis upp valdastigann innan flokksins. Watergate hefur því líklega haft mótandi áhrif á pólítískan þroska og feril nokkurra af valdamestu mönnunum innan ríkisstjórnar Bush yngri.

M

 

Írak og PTSD

Írak virðist vera aðalfréttin í bandarískum dagblöðum í morgun. Bæði LA Times og Washington Post birta langar úttektir á áhrifum Íraksstríðsins á bandarískum hermönnum og óbreyttum starfsmönnum verktakafyrirtækja í Írak. Grein Washington Post fjallar um ílla meðferð á hermönnum og starfsmsem hafa lokið herskyldu, sérstaklega skort á sálfræðiaðstoð og baráttu þeirra fyrir að fá herinn til að samþykkja örorkubætur.

LA Times fjallar hins vegar um áhrif stríðsins á óbreytta starfsmenn verktakafyrirtækja í Írak - og þetta fólk allt hefur tekið þátt í og horft upp á sama hryllinginn og hermenn, jafnvel þó þeir hafi kannski ekki verið þátttakendur í "combat operations". En það að keyra vörubíl fyrir Bandaríkjaher um götur Baghdad er víst ekki eins og hver önnur vinna:

In Iraq and Afghanistan, however, ordinary civilians share the battlefield with professional soldiers. Truck drivers are routinely struck by roadside bombs. Private security contractors engage in firefights with insurgents.

As a result, contractors deployed to these war zones often experience the same kind of trauma that produces psychological problems in soldiers. Military surveys estimate that 15% to 20% of soldiers in Iraq show signs of post-traumatic stress disorder, a debilitating condition often attributed to witnessing or participating in violence.

Meðan hermennirnir þurfa að berjast við Veterans Administration þurfa þessir menn að fást við einkarekin tryggingarfyrirtæki, sem eru víst enn verri en ríkisrekna heilbrigðiskerfið sem virðist hafa brugðist hermönnum, ef marka má rannsókn Washington Post. Aðalatriðið virðist vera hvort Post Traumatic Stress Disorder sé alvöru ástand og hvort hermenn sem þjást af martröðum og geta ekki lengur unnið venjulega vinnu eða tekið þátt í hversdagslegu lífi, og enda margir á að fremja sjálfsmorð, geti kennt stríðinu um. LA Times rekur þjáningar Steve Thompson sem vann sem vörubílstjóri í Írak:

A long-haul trucker, Steve Thompson went to work for KBR in Kuwait in May 2004, but soon ended up driving in Iraq. He repeatedly encountered small-arms fire, several times with rounds penetrating his truck. On one occasion, a roadside bomb cracked his windshield.

Thompson was never physically hurt, but he began to dread the missions and the constant risk of death. "It was like a lottery that you didn't want to win," Thompson said.

The final straw came in November 2004, when Thompson was sent to help clean up the remains of an ambush. He smelled burned flesh the moment he climbed from his truck.

Two psychologists diagnosed him with post-traumatic stress disorder. As a veteran, Thompson was able to see doctors at the local VA hospital, who also diagnosed him as suffering from PTSD.

But a doctor hired by AIG found otherwise. At a hearing in February, the doctor, John Griffith, said one diagnostic exam showed that Thompson was exaggerating his symptoms. He said Thompson did not suffer from PTSD.

Griffith said he had treated more than 100 PTSD patients but acknowledged in testimony that he had spent much of his career in pharmacological research. He also told the hearing that "a lot" of psychology was "baloney."

Washnigton Post fjallar um Jeans Cruz sem var einn hermannanna sem handsamaði Saddam Hussein, og varð einhverskonar stríðshetja þegar hann kom heim til the Bronx.

In public, the former Army scout stood tall for the cameras and marched in the parades. In private, he slashed his forearms to provoke the pain and adrenaline of combat. He heard voices and smelled stale blood. Soon the offers of help evaporated and he found himself estranged and alone, struggling with financial collapse and a darkening depression.

At a low point, he went to the local Department of Veterans Affairs medical center for help. One VA psychologist diagnosed Cruz with post-traumatic stress disorder. His condition was labeled "severe and chronic." In a letter supporting his request for PTSD-related disability pay, the psychologist wrote that Cruz was "in need of major help" and that he had provided "more than enough evidence" to back up his PTSD claim. His combat experiences, the letter said, "have been well documented."

None of that seemed to matter when his case reached VA disability evaluators. They turned him down flat, ruling that he deserved no compensation because his psychological problems existed before he joined the Army. They also said that Cruz had not proved he was ever in combat. "The available evidence is insufficient to confirm that you actually engaged in combat," his rejection letter stated.

Yet abundant evidence of his year in combat with the 4th Infantry Division covers his family's living-room wall. The Army Commendation Medal With Valor for "meritorious actions . . . during strategic combat operations" to capture Hussein hangs not far from the combat spurs awarded for his work with the 10th Cavalry "Eye Deep" scouts, attached to an elite unit that caught the Iraqi leader on Dec. 13, 2003, at Ad Dawr.

Eins og Washington Post bendir á er þetta þó aðeins toppurinn á ísjakanum, og fyrirséð að ástandið eigi aðeins eftir að versna, því fjórði hver hermaður er talinn hafa orðið fyrir sálrænum skaða í Írak. Það gefur auga leið að herinn og skattgreiðendur gætu því þurft að borga enn meira fyrir stríðið. Það er hins vegar ekkert sem bendir til þess að herinn sé að leysa þetta vandamál. Hundruð þúsunda bandaríkjamanna hafa tekið þátt í tilgangslausum stríðsrekstri Bush í Írak - og stór hluti þeirra eru ónýtt fólk, annað hvort líkamlega eða andlega. Herinn og ríkið hefur ekki sinnt þessu fólki. Hvort "The Iraq war veteran" á eftir að verða jafn áberandi í bandarískri þjóðmálaumræðu og dægurmenningu og "The Vietnam war veteran" hefur verið er óvíst, en það er alveg öruggt að þetta vandamál á ekki eftir að hverfa úr umræðunni næstu árin - og það er líka alveg sama hvernig stríðið í Írak endar, framkoma stjórnarinnar gagnvart hermönnum sem hafa fórnað limum sínum og geðheilsu í Írak mun fylgja "arfleið" forsetans um aldur og ævi.

M

Stefnur á hendur starfsmönnum forsetans og valdníðsla alríkisins

Dagblöðin í morgun fluttu tvær áhugaverðar fréttir sem báðar snúast um valdníðslu alríkisins og þróun mála í "Gonzalesgate" - sem þegar allt kemur til alls snýst líka um einkennilegar hugmyndir George W Bush og Alberto Gonzales um ríkisvaldið.

Washington Post flytur  frétt af innanhússrannsókn FBI, en samkvæmt henni hafa starfsmenn alríkislögreglunnar ítrekað safnað upplýsingum um óbreytta borgara sem lög beinlínis banna að starfmenn stofnunarinnar afli. Þessar fréttir eru hið versta mál, sérstaklega í ljósi þess hvernig núverandi stjórnvöld virðast kerfisbundið hafa unnið að því að breyta dómsmálaráðuneytinu í einhverskonar deild í Repúblíkanaflokknum. (sjá t.d. þessa fyrri færslu um innanríkisnjósnir FBI.)

Og talandi um "Gonzalesgate" WaPo og LA Times (ég skil ekki af hverju þessi frétt er ekki ein af aðalfréttunum hjá New York Times) flytja bæði fréttir af því að demokratar í þinginu hafi stefnt tveimur fyrrverandi starfsmönnum forsetans, Harriet Meiers, sem var "White House Councel" og Söru Taylor, fyrrverandi "White House political director". Samkvæmt bréfum sem gerð hafa verið opinber var Taylor viðriðin vægast sagt grunsamlegan brottrekstur alríkissaksóknara fyrr í ár. Um leið fór þingið fram á að Hvíta Húsið afhenti frekari gögn um aðdraganda brottrekstursins. Hvíta Húsið og Gonzales hafa hingað til haldið því fram að brottrekstur saksóknaranna hafi verið "fullkomlega eðlilegur" og að það sé ekkert gruggugt við aðdragandann. (Það er t.d. ekkert óeðlilegt að flokka alríkissaksóknara eftir því hvort þeir eru "loyal Bushies" eða ekki...?) Um leið hefur enginn getað útskýrt hvernig til kom að þessir saksóknarar voru reknir, hver ákvað að það ætti að reka þá, eða af hverju. Allir sem voru viðriðnir málið hafa hingað til borið við minnisleysi - sérstaklega Gonzales sem þykist ekki muna eftir fundum sem hann þó man að hafa setið... Á sama tíma benda skjöl sem gerð hafa verið opinber til þess að Hvíta Húsið (þ.e. forsetinn eða Karl Rove) hafi stýrt hreinsuninni.

Tony Snow segir enn of snemmt að segja til um hvort Hvíta Húsið muni sinna þessum stefnum, eða hvort forsetinn muni reyna að koma í veg fyrir að Meiers og Taylor beri vitni, og þá draga þetta mál allt fyrir dómstóla. LA Times (sem fjallar ítarlegar um þetta mál en WaPo) segir ólíklegt að forsetinn myndi bera sigur ef til þess kæmi:

Except in cases involving national security or military secrets, the executive branch enjoys no absolute privilege to withhold documents from Congress. ... Some legal experts said they believe that Congress would prevail in any court fight over the U.S. attorney documents.

Peter M. Shane, an expert at the Ohio State University law school on the separation of powers. ... said that conditions the White House has insisted on before making officials available for questioning appear unreasonable. The current White House counsel, Fred F. Fielding, has agreed to permit officials to answer questions from members of Congress but only if the testimony is private, unsworn and there is no transcript.

"Saying that the investigation can proceed but not with an oath or transcript, I think, is a ridiculous offer," Shane said. "If there cannot be a firm record of what is actually said, then it is quite literally a pointless investigative technique. If I were advising the majority counsel on either side, I cannot imagine accepting that offer. It is worse than nothing."

Hvíta Húsið í valdatíð Bush hefur nefnilega reynt að halda því til streitu að þingið hafi akkúrat engin völd til að hafa eftirlit með starfsemi framkvæmdavaldsins sem megi fara sínu fram, nokkurnveginn óháð því hvað lög eða dómstólar segja. Og í miðjunni á þessu sitja þeir saman, Gonzales og Bushie.

Þó Gonzales hafi sloppið fyrir horn á mánudaginn þegar repúblíkönum tókst að "filibustera" vantrauststillögu demokrata er því ljóst að Gonzalesgate á eftir að skemmta okkur í allt sumar!

M

Innflytjendur, allstaðar eintómir innflytjendur

Ein aðalfrétt undanfarinna daga hefur verið tilraun forsetans og demokrata til að gera umbætur á innflytjendalöggjöf Bandaríkjanna - og þetta er líka aðalfréttin í blöðunum í morgun. Þ.e. tilraunir forsetans til að sannfæra eigin flokksmenn um að þeir eigi að styðja (hálf)vitræna endurskoðun á löggjöfinni. (Stuðningsmenn Repúblíkana halda því fram að löggjöfin, sem gerir m.a. ráð fyrir því að auðvelda öllu því fólki sem þegar dvelur ólöglega í Bandaríkjunum að hljóta ríkisborgararétt, sé "amnesty" og einhverskonar svik við fósturjörðina.)

Washington Post fókuseraði á að forsetann skorti stuðning meðal eigin flokksmanna:

• Forsetinn hitti þingmenn flokksins yfir hádegisverði til að reyna að sannfæra þá um að styðja "comprehensive immigration reform". ´WaPo segir að forsetinn hafi ekki snúið neinum þingmönnum á fundinum: "Although senators described the meeting as cordial, even jovial, they also said the president's efforts to rally GOP support did not win any converts."

LA Times Reyndi að vera jákvæðara:

• Þingmenn Repúblíkana reyna að sannfæra forsetann um að auka fjárveitingar til landamæragæslu - annars muni þeir drepa löggjöfina.
• Á sama tíma birtir blaðið könnun sem sýnir að yfirgnæfandi meirihluti Bandaríkjamanna styður að ólöglegir innflytjendur geti sótt um ríkisborgararétt (65% Repúblíkana, þar með talið), sem sýnir enn og aftur að "the base" er öfgafullur minnihluti - ekki bara þjóðarinnar, heldur meira að segja líka Repúblíkanaflokksins. 

New York Times bætti engu við fréttir WaPo og LAT, og birti reyndar engar almennilega áhugaverðar fréttir um bandarísk stjórnmál.

Aðal leiðari blaðsins fjallaði þess í stað um Gonzalesgate, sem lagði út af mikilvægustu útkomu atkvæðagreiðslunnar um vantrauststillöguna:

The most remarkable thing about the debate on Attorney General Alberto Gonzales this week was what didn’t happen. Barely a word was said in praise him or his management of the Justice Department. The message was clear even though the Republicans prevented a no-confidence vote through the threat of a filibuster — a tactic that until recently they claimed to abhor. The sound of Mr. Gonzales not being defended was deafening. ...

That so many Senate Republicans supported an attorney general that they cannot bring themselves to defend shows that politics is not behind the drive to force him out. It’s behind the insistence that he stay.

Það mætti spyrja sig hvað valdi því að þingmenn Repúblíkana vilji berjast gegn lagafrumvörpum sem kjósendur flokksins styðja, og berjast fyrir dómsmálaráðherrum sem þeir sjálfir geta ekki stutt?

M

Ég er að hugsa mér að gera þetta að föstum lið - aðalfréttir þessara þriggja dagblaða. Ástæða þess að ég vel WaPo, LA Times og NYT er sú að ég skima eða les þessi þrjú blöð á hverjum morgni.

Leynivopn Bandaríkjahers: Efnavopn sem gera menn gay...

Undanfarna daga hafa bandarískir fjölmiðlar verið að flytja fréttir af leynivopnaáætlun Bandaríkjahers, en samkvæmt þessum fréttum vinna eintómir apakettir og jólasveinar hjá vopnaþróunardeild hersins. Fyrir þrettán árum síðan (ekki fjörutíu og þremur - heldur þrettan: 1994!) var herinn að leggja á ráðin um að hanna "sprengju" sem myndi gera óvinahermenn samkynhneigða og kynóða, svo herdeildir myndu leysast upp í einhverskonar Gómorrískt kaos...

A Berkeley watchdog organization that tracks military spending said it uncovered a strange U.S. military proposal to create a hormone bomb that could purportedly turn enemy soldiers into homosexuals and make them more interested in sex than fighting.

Pentagon officials on Friday confirmed to CBS 5 that military leaders had considered, and then subsquently rejected, building the so-called "Gay Bomb." ...

As part of a military effort to develop non-lethal weapons, the proposal suggested, "One distasteful but completely non-lethal example would be strong aphrodisiacs, especially if the chemical also caused homosexual behavior."

Þetta er ekki grín: Herinn ætlaði að hanna "a gay bomb", sem væri "distasteful" en "completely non-lethal" vopn. Nú veit ég ekki alveg hvernig ég á að bregðast við þessum fréttum, og spurning hvernig Holsinger, sem Bush hefur tilnefnt sem landlækni bregðist við þessu - því í hans kokkabók er samkynhneigð ekki bara "distasteful" heldur líka alveg stórhættuleg.

Til undirbúningsrannsókna þurfti að fá 7.5 milljónir dala: 

The documents show the Air Force lab asked for $7.5 million to develop such a chemical weapon.

Hvað átti að rannsaka? Kannski var þetta elaborate cover til að fá herinn til að fjármagna "rannsóknir" vísindamananna eða háttsettra herforingja í næturklúbbum San Fransisco? Þetta er auðvitað mjög einfalt mál, og augljóst hvernig þetta undravopn átti að virka:

"The Ohio Air Force lab proposed that a bomb be developed that contained a chemical that would cause enemy soliders to become gay, and to have their units break down because all their soldiers became irresistably attractive to one another," Hammond said after reviwing the documents. The Pentagon told CBS 5 that the proposal was made by the Air Force in 1994. ...

"Hommunarsprengjan" er augljóslega mjög einfalt vopn. Og mesta furða að snillingum við vopnarannsóknardeildir hersins hafi ekki dottið þetta í hug fyrr en 1994. Kannski voru vísindamennirnir sem höfðu verið að rannsaka Lifnipillur re-assigned til að finna upp aðra vitleysu? Herinn þvertekur þó fyrir að verið sé að hanna önnur "hommunar" vopn:

Military officials insisted Friday to CBS 5 that they are not currently working on any such idea and that the past plan was abandoned.

Eftir að hafa lesið þessa frétt þarf maður að staldra við í smá stund, og hugsa með sér: Það voru fullorðnir menn, í fastri vinnu, sennilega með háskólagráður og örugglega á háum launum hjá skattgreiðendum, sem fundu upp á þessu. Ég myndi gefa mikið fyrir að fá að sitja inni á þessum fundum!

M

George Bush elskaður af öllum Albönum, Paris Hilton hötuð af öllum Bandaríkjamönnum og Gonzales? Ja, það hata hann ekki alveg nógu margir...

Undanfarna daga hefur fátt verið í fjölmiðlum annað en Paris Hilton og heimsókn George Bush til Albaníu. Ef marka má fréttir er Bush víst í miklum metum hjá Albönum sem finnst hann einhver stórfenglegasti og merkilegasti þjóðarleiðtogi fyrr og síðar. sbr. þetta myndskeið, sem sýnir víst "Bush në Fushë-Krujë", sem ég hef ekki hugmynd um hvað þýðir. En við getum heyrt í Albönunum hrópa í bakgrunninum: "Bushie! Bushie! Bushie!"

Þetta hefur fréttaskýrendum og bloggurum hér vestra fundist afskaplega fyndið, enda er eitthvað alveg einstaklega spaugilegt við "Albaníu" sem er eitt af þessum löndum sem allir vita hvar er, og allir hafa mjög óljósar hugmyndir um hvað gerist í þessu landi.

Það er annars ekkert skrýtið að Bush sé elskaður í fyrrum Stalínískum einræðisríkjum eins og Albaníu - í Kalda stríðinu þótti Albönum Sovétmenn vera of liberal og vestrænir í hugsunarháttum, svo þeir sögðu skilið við Kreml og hnýttu sig aftaní Kínverska Kommúnistaflokkinn. Það ósætti hófst víst með því að Khrushchev svívirti hinn elskulega pabba allra þúsund sósíalísku þjóða Sovétríkjanna, og var almennt ekki nógu Stalínískur og harðsvíraður að mati Albanskra kommúnista. Það er kannski skiljanlegt að Albanir kunni að meta þjóðarleiðtoga sem vilar ekki fyrir sér að svipta óbreytta borgara öllum stjórnarskrárvörðum réttindum, pyntar þá og loka í fangelsi án dóms og laga og geyma þá þar árum saman? Annað hvort finnst Albönum heimilislegt að hitta þjóðarleiðtoga sem stýrir ofvöxnu og vanhæfu ríkisbákni, hyglir flokssbroddum og hefur komið kommissörum fyrir í dómsmálaráðuneytinu - eða þeim finnst hann vera holdgerfingur frjálslyndis, því hann eða handbendi hans hafa enn sem komið er ekki verið staðin að því að pynta fanga upp á eigin spýtur?

Hin aðal frétt vikunnar virðist vera að holdgerfingur vanhæfninnar og flokksræðisins í Hvíta Húsi Bush, Alberto Gonzales er ennþá dómsmálaráðherra. Á mánudaginn reyndu Demokratar að lýsa vantrausti á Gonzales - en þingsályktunartillagan náði ekki tilskildum auknum meirihluta - í öldungadeildinni þurfa frumvörp og þingsályktunartillögur að fá 60 atkvæði af 100 til að koast til atkvæðagreiðslu, og þar sem demokratar hafa mjög nauman meirihluta í deildinni hefði tillagan þurft stuðning nokkurra repúblíkana. Atkvæðagreiðsla um hvort tillagan færi til áframhaldandi umræðu hlaut 53 atkvæði, meðan 38 repúblíkanar greiddu atkvæði gegn því að deildin fengi að greiða atkvæði um vantraust. Sjö repúblíkanar greiddu atkvæði með tillögunni: Coleman, Collins, Hagel, Smith, Snowe, Specter, Sununu. (Sjá útkomu atvæðagreiðslunnar hér)

Seníla gamalmennið og stríðsæsingamaðurinn Joseph Lieberman, sem er fulltrúi fyrir sinn einkaflokk (Liebarman for Connecticut, eða eitthvað álíka greindarlegt) greiddi atkvæði gegn, og fjórir demokratar voru fjarstaddir: Joe Biden, Chris Dodd, og Barry Hussein Obama. Tim Johnson greiddi ekki heldur atkvæði, en hann liggur á spítala og er að jafna sig eftir heilablóðfall. Tillagan hefði því ekki getað fengið nema 57 atkvæði eins og málum er háttað.

Þetta eru svosem ekki merkilegar fréttir, því Gonzales mun aldrei segja af sér og Bush mun aldrei reka hann- ekki nema Gonzales verði fundinn sekur um kanníbalisma eða eitthvað þaðan af verra. Bush og Gonzales hafa fylgst að síðan í Texas. Gonzales er í innsta hring Bush stjórnarinnar - það eru líklega bara tveir menn sem eru jafn mikilvægir fyrir forsetann: Dick Cheney og Karl Rove. Gonzales hefur þar fyrir utan skipulagt og ríkt yfir nærri stjórnlausri útþenslu á allra handa innanríkisnjósna - og það eru ekki öll kurl komin til grafar með þau prógrömm öll. (Sjá fyrri færslur um þetta efni, hér, hér og hér.) Í ljósi þess hversu umdeild þessi prógrömm eru er ólíklegt að forsetinn geti fundið nýjan dómsmálaráðherra, án þess að hætta á að vekja aftur upp umræðu um ólöglegar símhleranir og njósnir um óbreytta borgara.

Ég yrði því virkilega hissa ef Gonzales yrði skipt út fyrr en í janúar 2009.

M

Svo er ég að hugsa mér að gera nokkrar breytingar á þessu bloggi, og bið lesendur því að sýna þolinmæði núna næstu daga!

Paris Hilton, Abu Ghraib og napalm í Vietnam

Andrew Sullivan, sem bloggar á Atlantic, benti á merkilega staðreynd: Ljósmyndin af Paris Hilton, grenjandi í lögreglubíl, af geðshræringu yfir að hafa þurft að sitja undir því að það giltu sömu lög um hana og annað fólk, er tekin af Nick Ut, ljósmyndara AP. Sami maður tók, fyrir nákvæmlega 35 árum síðan (8 júní 1972) þessa ljósmynd af 9 ára gamalli stúlku, Kim Phuc, hlaupandi nakinni eftir að hafa orðið fyrir brennandi napalmi meðan verið var að breiða út lýðræði og berjast við insurgents einhverstaðar í austurenda Asíu.

Svona er réttlæti heimsins og óréttlæti sérkennilega tengt. Það má líka spyrja sig hvort þetta sé til marks um hversu mikið veröldin hefur breyst, og hvort Al Gore hafi ekki á réttu að standa þegar hann heldur því fram að fjölmiðlar nú til dags hafi brugðist hlutverki sínu, að upplýsa almenning um það sem skiptir máli, fullkomlega? CNN, t.d. hefur lýst því yfir að þeir séu "The most trusted name in Paris news"... Það er þó hægt að gleðjast yfir þessari frétt AP:

LOS ANGELES — She was taken handcuffed and crying from her home. She was escorted into court disheveled, without makeup, hair askew and face red with tears.

Crying out for her mother when she was ordered back to jail, Paris Hilton's cool, glamorous image evaporated Friday as she gave the impression of a little girl lost in a merciless legal system.

"It's not right!" shouted the weeping Hilton. "Mom!" she called out to Kathy Hilton, who also was in tears. ...

Her body shook constantly as she cried, clutching a ball of tissue, tears running down her face.

Seconds later, the judge announced his decision: "The defendant is remanded to county jail to serve the remainder of her 45-day sentence. This order is forthwith."

Hilton screamed.

En talandi um öskur, fangelsi og óréttlæti heimsins. Fréttir af yfirvofandi fangelsisvist Paris Hilton fengu þáttastjórnendur Fox and Friends til þess að lýsa því yfir að refsingin sem Hilton ætti yfir höfði sér væri "eins og Abu Ghraib":

CAMEROTA: Listen to what she’s looking at in jail. She is going to be treated supposedly like all other prisoners. She’s gonna have a cell to herself. She’s going to have to eat in her cell. ... And she’s gonna get an hour outside of her cell each day where she can shower, she can watch TV in the community room, she can participate in outdoor recreation. But here is what’s going to hurt her the most, you guys.

KELLY: What?

CAMEROTA: She cannot speak on her cell phone.

DOOCY: Are you kidding me?

CAMEROTA: It is surgically attached to her ear.

KELLY: It sounds like Abu Ghraib. C’mon, that’s not cool.

Stundum er fréttaflutningur kapalsjónvarpsstöðvanna næstum of súrrealískur.

M

Hilton send aftur í fangelsið