Freedom Fries?

Hvað eru “Freedom fries”? Frelsis franskar eru sennilega ein furðulegasta menningarafurð Bandaríkjanna, seinustu sex árin.

Forsaga málsins er að fyrir nokkrum árum var gerð innrás í land fyrir botni Persaflóa. Það er of langt mál að fara út í ástæður þessarar innrásar, og þó ég hafi reynt að átta mig á þeim, er mér enn hulin ráðgáta af hverju þessari innrás var hrundið af stað. Og það er ekki af einhverju “Bush hatri” eða vænisjúkri vinstrimennsku: Ég hef enn ekki heyrt neina skýringu sem ég trúi. Hvorki frá “vinstrimönnum” eða “hægrimönnum”. En ef marka má fréttir undanfarinna ára hafði þessi innrás með “frelsi” að gera. Það eina sem ég veit um þetta stríð er að það virðist vera að ganga hörmulega ílla, og að öllu sæmilega skynsömu fólki var það fullljóst nánast frá fyrstu stundu að það væri glapræði.

Því miður höfðu allt of fáir kjark í sér til að segja þetta, nú, eða það er of lítið af sæmilega skynsömu fólki í veröldinni og of mikið af fólki sem er tilbúið til að láta glepjast af áróðri fyrir glórulaus stríð. Því fór það svo að fjöldi demokrata greiddi atkvæði með innrásinni - og fjöldi annars sæmilega friðsamra smáríkja kaus að gerast meðlimir í “The Coalition of the Willing”. Mikill meirihluti Bandarísku þjóðarinnar studdi einnig innrásina. Með þessum stuðningi gerði George W. Bush síðan innrás í Írak. Nærri fjórum árum seinna virðast Bandaríkin vera búin að tapa þessu stríði, Bush mælist næst óvinsælasti forseti í sögu Bandaríkjanna (samkvæmt könnun Newsweek mælist Bush með stuðning aðeins 26% kjósenda - það hefur enginn forseti annar en Nixon mælst með jafn lítið fylgi...) “The Coalition of the Willing” er nokkurnveginn horfið, því flest öll lönd sem sendu hermenn til Írak hafa dregið herlið sitt til baka - meira að segja Bretar hafa dregið niður herstyrk sinn.

En meðan stríðið var ennþá vinsælt rann eldheit þjóðernisbylgja um Bandaríkin:...

Lesa afganginn á nýjum heimkynnum Freedom Fries: Eyjunni.is

Bush: "I'm the commander guy"

Þetta var víst eitthvað málum blandið, en forsetinn virðist loksins vera búinn að átta sig á því hvað hann á að vera að gera í vinnunni: hann er "the commander guy"...! Og ég sem hélt að hann væri "the decider"? Sjá upptöku (af Youtube, nb. sennilega plantað þar af samsærissveitum marxískra googleverja?):

Þessi fleygu orð féllu í ræðu sem forsetinn flutti í gærmorgun í Washington. Samkvæmt uppskrift Hvíta hússins:

And that’s what we do. We put in more troops to get to a position where we can be in some other place. The question is, who ought to make that decision? The Congress or the commanders? And as you know, my position is clear — I’m the commander guy.

M

Írakar kunna Bandaríkjunum engar þakkir fyrir að slá grasið, heldur skjóta á þá?!

Svo virðist sem starfsmannastjóri bandaríkjaþings sjái til þess að eintómir jólasveinar fái vinnu sem "þingmenn"... Allavegana mega menn alls ekki kunna að segja sæmilega vitibornar dæmisögur. Ric (ekki Rick, bara Ric) Keller, sem er einhverskonar undarlegur einfeldningur og þingmaður Repúblíkana fyrir Flórída sté í pontu í gær til að mæla með þingsályktunartillögu demokrata gegn "the surge":

Let me give you an analogy. Imagine your next door neighbor refuses to mow his lawn and the weeds are all the way up to his waist. You decide you’re going to mow his lawn for him every single week. The neighbor never says thank you. He hates you and sometimes he takes out a gun and shoots at you.

Under these circumstances, do you keep mowing his lawn forever? Do you send even more of your family members over to mow his lawn? Or do you say to that neighbor, ‘You better step it up and mow your own lawn or there’s going to be serious consequences for you’?

Ok - ég skal játa að þetta meikar smá sens - auðvitað myndi maður ekki nenna að slá túnið fyrir nágrannann ef hann væri að skjóta á mann. Og ekki heldur senda einhverja aðra til að slá sama túnblett. Ric ætlaði kannski líka að halda því fram að það væri jafn klókt að senda 20.000 manns til viðbótar til Írak, í þeirri trú að það myndi stöðva óöldina sem þar geisar, og að halda að maður geti stoppað morðóðan nágranna sem skýtur á fólk af handahófi, með því að slá túnið hjá honum. Hvort heldur er, þetta er frekar langsótt dæmisaga...

En það voru fleiri þingmenn repúblíkana sem töluðu um Íraksstríðið og landbúnað. (Því túnrækt er landbúnaður! - ég veit ekki betur en landbúnaður okkar Íslendinga hafi snúist um grasrækt síðan einhverntímann á landnámsöld?) Allavegana, Lynn Westmoreland, sem er þingmaður fyrir Georgíu, varaði nefnilega "defeotokrata" á borð við Ric Keller og nýfundna vini hans í demokrataflokknum við að halda að Írakar hefðu áhuga á grasi:

This is a global war on terror. Some people from the other side seem to believe that if we pull out of Iraq, that the Iraqi people are going to go back to tending sheep and herding goats. That’s not what’s going to happen. If we pull out of Iraq, what’s going to happen is you are going to see more bloodshed than we have seen in a long time in this world.

Það sem er merkilegt er að Westmoreland heldur að Írakar geti snúið sér aftur að því að vera geithirðar. Því í hans huga eru allir arabar, eða kannski bara allir skítugir útlendingar, einhverskonar "geithirðar"? Þ.e. fyrir utan þá sem eru morðóðir byssumenn? En þetta skýrir kannski alltsaman: Kannski eru geithirðirnir í Írak fúlir yfir því að Ric Keller sé alltaf að slá grasið sem geiturnar áttu að éta?

Þetta virðist alltasaman allavegana snúast um geitur og gras, en ekki olíu, eins og vinstrimenn halda!

M

Leiðbeiningum flokksforystu Repúblíkana til þingmanna vegna Íraksumræðunnar lekið: "Ekki tala um Írak"!

Það hefur sennilega ekki farið framhjá neinum að bandaríkjaþing er þessa dagana að ræða þingsályktun gegn fyrirætlun forsetans að senda fleiri hermenn til Írak.

Teksti ályktunarinnar:

Disapproving of the decision of the President announced on January 10, 2007, to deploy more than 20,000 additional United States combat troops to Iraq.

Resolved by the House of Representatives (the Senate concurring), That—

(1) Congress and the American people will continue to support and protect the members of the United States Armed Forces who are serving or who have served bravely and honorably in Iraq; and

(2) Congress disapproves of the decision of President George W. Bush announced on January 10, 2007, to deploy more than 20,000 additional United States combat troops to Iraq.

Ályktunin, sem er studd þingmönnum úr báðum flokkum, er mjög hógvær, en flokksforystu Repúblíkana er samt mikið í mun að koma í veg fyrir að ályktunin verði samþykkt. Af hverju? Ástæðan er auðvitað að ef þingið lýsir sig andsnúið stefnu forsetans er það aðeins augljósara hversu algjörlega einangraður forsetinn er. Flokksforystan óttast ennfremur að verði ályktunin samþykkt muni þeir missa öll tök á flokknum: Ef margir repúblíkanar kjósa með demokrötum, eins og allt bendir til, mun það afhjúpa hversu sundraður flokkurinn er. Flokksbroddunum er svo mikið niðri fyrir og svo hrærðir að þeir fara að skæla! Myndun hér að ofan er af John Boehner að vola við umræður um hversu vondir demokratar væru að "vinna skítverk Al-Qaeda" eða eitthvað álíka klókt. Örstuttu eftir að hafa skælt svolítið meira sagði Boehner orðrétt:

Al Qaeda and their supporters in the region have been steadfast in their efforts to slow us down and frustrate our efforts to succeed. But because they cannot defeat Americans on the battlefield, al Qaeda and terrorist sympathizers around the world are trying to divide us here at home. Over the next few days, we have an opportunity to show our enemies that we will not take the bait.

Semsagt - bandaríkjaþing er, einhvernveginn, að vinna fyrir Al-Qaeda ef þingmenn lýsa því yfir að þeir séu ósáttir við óstjórn Bush stjórnarinnar? Krókodílatár Boehner eiga þá sennilega að sannfæra okkur um að hann trúi sjálfur þessari hundalógik. En það er erfitt að þjappa mönnum saman til að verja vond málefni - sérstaklega þegar yfirgnæfandi meirihluti kjósenda er sammála demokrötum.

Og hvað er þá til ráða? Nú - drepa umræðunni á dreif og fara að tala um eitthvað allt annað! Peter Hoekstra og John Shadegg sendu því út bréf til þingmanna flokksins, þar sem þeir eru hvattir til að tala ekki um Írak! - og alls ekki um efni þingsályktunartillögunnar! Bréfinu var lekið til demokrata, og það er hægt að lesa það á heimasíðu þingflokksformanns þeirra. Þar segir meðal annars:

We are writing to urge you not to debate the Democratic Iraq resolution on their terms, but on ours.

Democrats want to force us to focus on defending the surge, making the case that it will work and explaining why the President's new Iraq policy is different from prior efforts and therefore justified.

Þetta finnst mér nú kannski alveg eðlilegt? Er ekki hægt að ætlast til þess að þingmenn, sem styðja stefnu forsetans - sem er að senda fleiri hermenn til Írak - þurfi að réttlæta þennan stuðning sinn? Og kannski útskýra fyrir kjósendum hvernig þessi stefna muni leiða til einhvers? Neibb. Það finnst rebúblíkönum sko alls ekki:

The debate should not be about the surge or its details. This debate should not even be about the Iraq war to date, mistakes that have been made, or whether we can, or cannot, win militarily. 

Af hverju má ekki ræða aðalatriði málsins? Hoekstra og Shadegg útskýra það fyrir kollegum sínum, því þessari málsgrein lýkur með eftirfarandi setningu: 

If we let Democrats force us into a debate on the surge or the current situation in Iraq, we lose.

Þess í stað eiga þingmenn að fara að tala um Al-Qaeda, segja flokksforingjarnir. Semsagt: ekki tala um stefnu forsetans, heldur einbeita sér að hræðsluáróðri um vonda araba. Bréfinu lýkur þannig:

Join us in asking our Democratic colleagues the essential question: If we do not defeat radical Islam in Iraq, then where will we do so?

En nú er það þannig, að demokratar, og bandaríska þjóðin, vilja fá skýr svör frá forsetanum um hvort hann hafi yfirliett einhverjar áætlanir um hvernig eigi að fara að því að "defeat radical Islam", þ.e. aðrar en að ausa skattfé almennings og mannslífum í borgarastríð sem enginn endir virðist á!

M 

Gary Ackerman: lesbískar sérsveitir til Baghdad

Það virðist enginn skortur á gay-themed "war-on-the-family" og núna "war-on-terror" fréttum! Gary Ackerman, sem er þingmaður demokrata fyrir New York, grínisti og baráttumaður fyrir jafnrétti hefur nefnilega lagt til að leysa megi þetta ófremdarástand í Baghdad með því að senda þangað lesbíur - helst lesbíur sem kunna arabísku. Hvernig þetta á að binda endi á borgarastríð Shia og Sunni múslima og svo allra hinna "Al Qaeda types, Baathists ot dead enders" sem Rumsfeld var í stríði við er hins vegar ekki alveg ljóst...

(AP) A New York congressman on Wednesday jokingly suggested the Bush administration may fear a "platoon of lesbians" more than terrorists in Baghdad, given the military's resistance to letting homosexuals openly serve.

"For some reason, the military seems more afraid of gay people than they are against terrorists. They're very brave with the terrorists, and if the terrorists ever got ahold of this information, they get a platoon of lesbians to chase us out of Baghdad," said Ackerman, prompting laughter in the hearing room.

"Can we marry up these two — or maybe that's not the right word. ... Can we have some kind of union of those two issues?" Ackerman asked, prompting a fresh outburst of laughter.

Ackerman beindi spurningu sinni til Condi Rice, sem var að gefa utanríkismálanefnd þingsins skýrslu. Þetta grín Ackerman er enn fyndnara, eða kannski aðeins meira óviðeigandi, því þær sögur ganga fjöllunum hærra að Rice sé lesbísk, og það má víst ekki minnast á lesbíur, eða barneignir, í návist Rice án þess að repúblíkanar fari að kveina - Samanber furðulegt upphlaup þeirra um daginn þegar Barbara Boxer sagði að Rice ætti ekki börn sem ættu á hættu að verða send til Írak - það þótti hægriressunni svo svívirðileg atlaga að karakter og persónu Rice að hvíta húsið sá ástæðu til að setja ofaní við Boxer! Það er eftir að sjá hvernig þessum vangaveltum Ackerman verður tekið. NY Post virðist allavegana ætla að tengja þessi tvö atviki saman, undir fyrirsögninni "Nutty Rep's "Gay" Gaffe"! (Fox ákvað hins vegar að snúa útur orðum Ackerman og hélt því fram að hann hefði verið að vara við því að terroristarnir myndu tefla fram lesbískum vígasveitum... fyrirsögnin var Rep. Ackerman Warns of Terrorist 'Platoon of Lesbians' sú frétt hvarf svo af síðu fox stuttu seinna.)

Ackerman var reyndar ekki bara að reyna að vera fyndinn eða að gera íllilegt grín að Rice, því hann var að benda á þá merkilegu staðreynd að herinn hefur rekið 300 málfræðinga á seinustu árum fyrir þann alvarlega glæp að vera samkynhneigðir, og það á tíma þegar herinn skortir fólk sem kann önnur tungumál en ensku. Hernum gengur þess utan mjög ílla að sannfæra sæmilega frambærilegt fólk til að skrá sig. Ackerman var því ósköp einfaldlega að benda á fáránleika þess að herinn skuli vanta hæfileikaríkt fólk í vinnu, og á sama tíma vera að reka fólk sem talar Farsi eða Arabísku fyrir það eitt að vera samkynhneigt. Ackerman benti réttilega á að það herinn hefur ekki efni á að vera að heyja stríð á tveimur vígstöðvum í einu: gegn einhverjum íllaskilgreindum óvin í Írak, og svo samkynhneigð. Herinn yrði að gera það upp við sig hvort hlutverk hans væri að heyja stríð við "óvini Bandaríkjanna" eða heyja púrítanísk siðgæðisstríð fyrir talsmenn "fjölskyldugilda"...

M

Update: Think Progress er með upptöku af Ackerman á C-Span að útskýra þessa lesbíustrategíu sína, og þar segir hann líka að terroristarnir ættu að nota lesbíur gegn Bandaríkjaher, því herinn virðist hræddari við þær en venjulega araba.

I mean, if the terrorists ever got a hold of this information, they’d get a platoon of lesbians to chase us out of Baghdad.

Svo virðist því sem Fox hafi alls ekkert misskilið Ackerman.

Kynlíf selur kaffi betur en djúpsteikingarfita

Ég las tvær merkilegar greinar um kaffi-iðnaðinn í blöðunum um helgina. Og þó þær séu báðar áhugaverðar í sjálfu sér (hverjum finnst ekki merkilegt að geta keypt kaffibolla af fáklæddum konum!), verða þær eiginlega merkilegri ef þær eru lesnar saman. Báðar greinarnar birtust í LA Times: Fyrst var grein í laugardagsblaðinu sem sagði frá því að samkvæmt athugun Consumer Reports væri kaffi á McDonalds betra en kaffið á Starbucks. Að vísu virðist könnunin hafa verið mjög óvísindaleg og því full ástæða til að efast um niðurstöðuna. Seinustu sex árin hef ég drukkið nokkrar ámur af Starbucks kaffi, og get fullyrt að það sé ekki besta kaffi sem völ er á. Ef ég get valið reyni ég að kaupa kaffi á einhverjum af lókal keðjunum - Caribou Coffee, sem er Minnesota keðja, og næst stærsta kaffihúsakeðja Bandaríkjanna, er t.d. ágæt. Undanfarið hef ég aðallega drukkið Dunn Bros, sem er líka fínt. En það er bara mjög erfitt að forðast Starbucks: Þeir eru nokkurnveginn allstaðar.

Í því felst víst styrkur Starbucks: þeir hafa mettað markaðinn. Það er næstum sama í hvaða stórborg bandaríkjanna maður er staddur maður þarf ekki að ganga nema í fáeinar mínútur til að rekast á Starbucks kaffihús.

Starbucks er mjög snyrtilegt og aðgengilegt, og kaffið er alls ekki svo slæmt. Eins og grein LA Times bendir á er það t.d. betra en kaffið á Dunkin Doughnuts eða Burger King, sem báðir selja heitt brúnt vatn sem kaffi. En kaffið á McDonalds er líka allt í lagi. (Ég fór að drekka kaffið þeirra eftir að McDonalds á háskólakampusnum fór að gefa gestum og gangandi ókeypis kaffi.) Munurinn á McDonalds og Starbucks er samt aðallega andrúmsloftið: Það er ólíkt huggulegra að kaupa sér kaffi á Starbucks en McDonalds. Það er eitthvað við hvít og gul plastsæti og lykt af djúpsteikingarfitu sem ekki fer vel með kaffi.

Starbucks hafa fattað þetta - þeir vita fullvel að þeir eru ekki að selja kaffið í bollanum, heldur sjálfa athöfnina að kaupa. Maður borgar extra fyrir að fá að kaupa kaffi í sjoppu þar sem eru hægindastólar og "menningarlegt" andrúmsloft. Það er mjög plebbalegt að ganga um með kaffibolla frá Dunkin Doughnuts eða McDonalds. Skyndibitastaðir bera með sér mjög ákveðinn stéttastimpil í Bandaríkjunum. Og Starbucks mjólkar þetta. Þeir hafa látið prenta allskonar furðuleg spakmæli á bollana, og allt kaffið hjá þeim heitir óskiljanlegum ítölskum nöfnum. Stórt kaffi heitir "Venti", en ekki bara "large" - og venjulegt kaffi með fljóaðri mjólk, sem á öllum öðrum kaffihúsum heitir Cafe Au Lait heitir "Misto" eða eitthvað álíka á Starbucks. Öll þessi fancy útlensku orð eiga nefnilega að sannfæra neytandann um að hann sé ekki bara að kaupa sér kaffibolla heldur líka pinkulítinn bita af heimsmenningunni. Maðurinn með "Venti Latte" frá Starbucks er að segja öllum að hann sé maður með refíneraðan smekk - ekki einhverskonar ómenntaður undirmálsmaður sem "super sizar" "extra value máltíðina" sína. Starbucks er ekki super sized, Starbucks er "Venti"...

Seinni kaffifrétt helgarinnar fjallaði síðan um kaffihús í Seattle sem hefur líka fattað þetta: að kaffibissnessinn snýst ekki um kaffi, heldur ekkert síður um upplifunina að kaupa kaffið. Og hvað selur betur en "Venti-sized" faux menning Starbucks? Auðvitað Venti size brjóst og fáklæddar konur! Myndirnar eru af Baristum "Sweet Spot coffee" í Seattle. Þar er hægt að kaupa kaffi með undarlegum nöfnum eins og á Starbucks, en í staðinn fyrir ítölsku hafa öll kaffinöfnin á Sweet Spot og öðrum kaffihúsum sem gera út á brjóst og fáklæddar stelpur hafa eitthvað með kynlíf að gera:

Do you want a Wet Dream or the Sexual Mix today, honey?" asked barista Edie Smith, dressed in a tight-fitting yellow blouse that did a less than fully effective job of covering her cleavage. She leaned down in the window, perhaps all the closer to hear his order. He chose the first option: a coffee with white chocolate, milk and caramel sauce. ...

As long as breasts and buttocks are more or less covered, it's legal to serve coffee in a baby-doll negligee and chaps, as a barista was doing at a Cowgirls Espresso stand the other day.

"It's sort of like a Hooters for coffee," Urquhart explained. "It's not against the law. And the truth is, a lot of them are doing a land-office business."

Sweet Spot er með þemadaga: á miðvikudögum eru baristurnar t.d. í blautum stuttermabolum.

Það má vera að þetta sé dæmi um "klámvæðingu" samfélagsins, því vissulega eru viðskiftavinir Sweet Spot að borga fyrir að fá að glápa á brjóst og rassa meðan þeir eru að kaupa kaffið sitt, og geta þá gert það með sæmilega góðri samvisku og án þess að þurfa að skammast sín allt of mikið. Í sjálfu sér er Sweet Spot samt ekki að gera neitt sem Starbucks hefur ekki þegar gert: endurpakka fullkomlega hversdagslegri og hræódýrri neysluvöru. Neytandinn er hæst ánægður með að borga 2-4 dollara fyrir kaffibollann vegna þess að honum finnst eitthvað mjög kítlandi að fá að vera í návist einhvers sem hann skortir. Annaðhvort andrúmsloft stórborgarlegrar menningar eða fáklæddra kvenna.

M

Enn af útúrsnúninga og orðaleikjapólítík Repúblíkana: nú er röðin komin að "-ic"

Ég hef nokkrum sinnum skrifað um ást repúblíkanaflokksins og forsetaembættisins á orðaleikjum og útúrsnúningum. Af nýlegum orðskilgreiningarupphlaupum flokksins er æsingurinn yfir því hvað ætti að kalla átökin í Írak, borgarastríð eða eitthvað annað, auðvitað eftirminnilegstur. Þetta er sami stjórnmálaflokkur og hélt að væri verkefni stjórnmálamanna að endurskýra franskar kartöflur "frelsis-kartöflur" - og þetta er sami stjórnmálaflokkur og reyndi að fá sjálfsmorðsárásir endurskýrðar sem "morð-árásir": í stað "suicide bombers" tóku Fox news og talsmenn flokksins að tala um "homicide bombers"... þetta orðskrípi þeirra lifði í nokkrar vikur, kannski mánuði, áður en það var horfið úr almennri notkun. Fox "fréttastofan" notar þetta hugtak ennþá, samanber fréttir þeirra af seinustu sjálfsmorðsárásinni í Ísrael.*

Forsetinn og hans fólk virðist hafa meiri ást en aðrir á orðum og merkingu þeirra. Það var forsetinn sem tók fyrstur að nota "homicide bomber" um hryðjuverkamenn og sjálfsmorðsárásir.  Útúrsnúningar virðast reyndar vera eitthvað sem fylgir embættinu sjálfu, en ekki vera einskorðað við Bush, því Clinton, sællar minningar, reyndi að drepa umræðu um hálf aulalegt framhjáhald sitt á dreif með því ða fara að tala um merkingu orðsins "is".

Og nú virðist Bush vilja ögra demokrötum til að fara að rökræða merkingu viðskeytisins -ic:

Near the beginning of the speech last week, Bush congratulated "the Democrat majority" for its electoral victory, using a long-standing Republican formulation seen by many Democrats as a calculated insult. Some liberal bloggers and party strategists saw the president's omission of the last two letters of the party's proper name, Democratic, as a sign of insincerity in preaching bipartisanship.

Síðan þá hefur Bush haldið því fram að hann hafi alveg óvart vísað til Demokrataflokksins sem "the democrat party" en ekki "the democratic party". Í viðtali við NPR hélt forsetinn því fram að þetta hefði verið mismæli, hann væri hvort sem er mjög "lélegur í að bera fram orð"!

That was an oversight, ... I mean, I'm not trying to needle. Look, I went into the hall saying we can work together, and I was very sincere about it. I didn't even know I did it. ... -- gosh, it's probably Texas. Who knows what it is? But I'm not that good at pronouncing words anyway.

þessi vörn forsetans vakti reyndar næstum eins mikla athygli og -ic ummæli hans. Það er velkunn staðreynd að forsetinn á í erfiðleikum með orð. Það hefur vaxið upp heljarinnar iðnaður í kringum orðanotkun forsetans - dagatöl og skrítlubækur með kommentum eins og "rarely is it asked, is our children learning" og álíka.

En demokratar og liberal blogospherið hafa ekki látið segjast og hafa haldið úti nokkuð linnulítilli gagnrýni á forsetann og stuðningsmenn hans fyrir að "uppnefna" demokrataflokkinn. Carbetbagger Report hafði þetta að segja:

Now, as we’ve discussed more than once, “Democrat” is a noun; “Democratic” is an adjective. To congratulate the “Democrat majority” is to use the childish, sophomoric, and grammatically incorrect name Republicans prefer because, like a dimwitted schoolyard bully, they find it amusing to get it wrong. In the context of applauding Dems’ midterm victories, it seemed like a less-than-subtle jab — Bush was mocking Democrats while appearing to be gracious.

Þetta mál gæti allt virst hálf fáránlegt. Og það mætti kannski færa rök fyrir því að það væri mikilvægari hlutir að gerast í veröldinni en þetta. En það er þó alls ekki að ástæðulausu að fréttaskýrendur og áhugamenn um bandarísk stjórnmál hafa veitt þessu athygli. Það er löng hefð fyrir því meðal Repúblíkana að uppnefna demokrataflokkinn - en eins bent er á í ítarlegri grein The New Yorker hefur þetta orð "Democrat party" yfirleitt helst verið notað af ómerkilegri pólítíkusum og blaðurhönum Repúblíkana.

The history of “Democrat Party” is hard to pin down with any precision, though etymologists have traced its use to as far back as the Harding Administration. According to William Safire, it got a boost in 1940 from Harold Stassen, the Republican Convention keynoter that year, who used it to signify disapproval of such less than fully democratic Democratic machine bosses as Frank Hague of Jersey City and Tom Pendergast of Kansas City. Senator Joseph McCarthy made it a regular part of his arsenal of insults, which served to dampen its popularity for a while.

In the conservative media, the phenomenon feeds more voraciously the closer you get to the mucky, sludgy bottom. “Democrat Party” is standard jargon on right-wing talk radio and common on winger Web sites like NewsMax.com, which blue-pencils Associated Press dispatches to de-“ic” references to the Party of F.D.R. and J.F.K. (The resulting impression that “Democrat Party” is O.K. with the A.P. is as phony as a North Korean travel brochure.) The respectable conservative journals of opinion sprinkle the phrase around their Web sites but go light on it in their print editions.

Þó menn megi hafa sínar skoðanir á demokrötum er fráleitt að halda því fram að þeir séu "ólýðræðislegir". Útúrsnúningurinn "Democrat Party" er það polítískt hlaðinn að Þeir einu sem leyfa sér að nota það reglulega eru Fox news! Þegar forsetinn notar orðið "democrat party" frekar en "democratic party" er hann því að senda skilaboð til hlustanda Rush Limbaugh og Michael Savage, lesenda Ann Coultner og Insight Mag: "ég er ykkar maður". 

In days gone by, the anti-“ic” tic tended to be reined in at the Presidential level. Ronald Reagan never used it in polite company, and George Bush père was too well brought up to use the truncated version of the out party’s name more than sparingly.

En ekki Bush yngri. Eins og greinarhöfundur The New Yorker bendir á lofaði Bush að "breyta tóni stjórnmálaumræðunnar" þegar hann bauð sig fram til forseta 2000. Og flestir kjósendur töldu auðvitað að hann meinti að "til hins betra". Bush lofaði líka að "restore dignity" í Hvíta Húsinu - að hann myndi ekki ljúga svíkja og pretta kjósendur... Reyndin hefur þó orðið önnur.

M 

*Varðandi fáránleika hugtaksins "homicide bombers" og samstarf forsetaembættisins og Fox news við að koma þessu orðskrípi í almenna notkun sjá þessa umfjöllun Media Matters. Andúð á hugtakinu er ekki einskorðuð við vinstrimenn - samanber þessa færslu á Volokh conspiracy - sem er libertarian/conservative blogg. Volokh eru meira að segja meðlimir "Pajamas Media", svo það verður seint hægt að ásaka þá um að vera vinstrimenn!

Hervæðing forsetaembættisins

Í New York Times í morgun var forvitnileg grein eftir sagnfræðiprófessorinn Garry Wills um embætti Bandaríkjaforseta, og vaxandi notkun hugtaksins "commander in chief" þegar talað er um forsetann. Wills leggur ekki út af þessu neina heimsendaspádóma, og það er svosem ekkert nýtt að forsetinn skuli vilja að kjósendur sjái sig sem "stríðsforseta". Að vísu virðist forsetinn vera orðinn hræddur við það orð, samanber færslu mína hér.

Á seinustu árum hafa ótal greinar verið skrifaðar í bandarísk dagblöð eða bloggfærslur ritaðar á veraldarvefjunum um að forsetinn væri hættulegur stríðsæsingamaður og að hann og Dick Cheney væru að breyta Bandaríkjunum í einhverskonar fasískt lögregluríki... það fer svo eftir því hvaða hóp á hægrivængnum greinarhöfundur hatar mest hvort stjórna eigi þessu lögregluríki af evangelistunum eða stórfyrirtækjunum, oft olíufyrirtækjunum, The Military Industrial Complex eða bara CIA. Þó sumar þessara greina séu vel skrifaðar, og veki mann stundum til umhugsunar eru þær yfirleitt frekar yfirdrifnar. Vissulega eru óþægilega mörg teikn á lofti um að ráðandi öfl innan ríkisstjórnarinnar beri litla sem enga virðingu fyrir stjórnarskrárvörðum réttindum almennings, og stundum grunar mann að Bush stjórnin sæki innblástur sinn fyrst og fremst til Kafka. En ég hef engar áhyggjur af lýðræði í Bandaríkjunum. Það er of mikið af skynsömu og vel innrættu fólki í Bandaríkjunum, og lýðræðishefðin stendur á það gömlum grunni að Bandaríkjunum verður ekki breytt í fasískt lögregluríki. Í það minnsta ekki þegjandi og hljóðalaust.

En grein Wills er laus við mest af þeirri æsingu sem oft einkennir greinar af þessari tegund, og er líka skemmtilegar skrifuð.

WE hear constantly now about “our commander in chief.” The word has become a synonym for “president.” It is said that we “elect a commander in chief.” It is asked whether this or that candidate is “worthy to be our commander in chief.”

But the president is not our commander in chief. He certainly is not mine. I am not in the Army.

...The president is not the commander in chief of civilians. He is not even commander in chief of National Guard troops unless and until they are federalized. The Constitution is clear on this: “The president shall be commander in chief of the Army and Navy of the United States, and of the militia of the several states, when called into the actual service of the United States.”...

Með því að tengja forsetaembættið við hermennsku er nefnilega hægt að halda því fram að frambjóðendur sem ekki þykja nógu vígreifir og eru ekki með nógu stórkarlalegt göngulag geti ekki gengt embættinu. Menn eins og Al Gore eru einfaldlega of miklir bókaormar til að geta verið forsetar! Og Hillary Clinton? Hún er kona! Þegar maður hugsar um forsetann á maður að hugsa um æðsta yfirmann bandaríkjahers, ógurlegustu hernaðarmaskínu allra tima. Og yfirmaður heraflans er ekki í háum hælum og pilsi! Hann stendur á lendingarpalli flugvélamóðurskips, er í stígvélum og ólívugrænum samfesting.

Wills tengir þessa hugmynd um að forsetinn sé fyrst og fremst yfirmaður hersins, og að völd hans og umboði komi einhvernveginn frá þessu embætti "commander in chief", við nánast sjúklegan áhuga Bush á leynilegum ríkisprógrömmum:

There has never been an executive branch more fetishistic about secrecy than the Bush-Cheney one. The secrecy has been used to throw a veil over detentions, “renditions,” suspension of the Geneva Conventions and of habeas corpus, torture and warrantless wiretaps. We hear again the refrain so common in the other wars — If you knew what we know, you would see how justified all our actions are.

But we can never know what they know. We do not have sufficient clearance.

When Adm. William Crowe, the former chairman of the Joint Chiefs of Staff, criticized the gulf war under the first President Bush, Secretary of State James Baker said that the admiral was not qualified to speak on the matter since he no longer had the clearance to read classified reports. If he is not qualified, then no ordinary citizen is. We must simply trust our lords and obey the commander in chief.

The glorification of the president as a war leader is registered in numerous and substantial executive aggrandizements; but it is symbolized in other ways that, while small in themselves, dispose the citizenry to accept those aggrandizements. We are reminded, for instance, of the expanded commander in chief status every time a modern president gets off the White House helicopter and returns the salute of marines.

That is an innovation that was begun by Ronald Reagan. Dwight Eisenhower, a real general, knew that the salute is for the uniform, and as president he was not wearing one. An exchange of salutes was out of order. (George Bush came as close as he could to wearing a uniform while president when he landed on the telegenic aircraft carrier in an Air Force flight jacket).

We used to take pride in civilian leadership of the military under the Constitution, a principle that George Washington embraced when he avoided military symbols at Mount Vernon. We are not led — or were not in the past — by caudillos. 

Greinin öll er hér.

M

Tag-clouds af SOTU ræðum Bush og Webb

Um daginn sá ég þetta tag-cloud af State of the Union ræðu Bush, og rakst núna áðan á samskonar tag cloud af andsvari Webb, og sömuleiðis tag-clouds af fyrri SOTU ræðum Bush. Fyrir þá sem ekki þekkja til eru Tag-clouds leið til að draga saman teksta á myndrænan hátt. Á myndinni birtast orð stærra eftir því hversu oft þau eru nefnd, en röð orðanna getur ýmist farið eftir því hvenær þau birtast fyrst í tekstanum, eða þá er þeim raðað í stafrófsröð. Og þó tag-clouds hafi verið hönnuð af leitartækni-fræðingum eru þau líka frábært tæki til að greina orðræðu. Á Amazon.com er t.d. hægt að sjá Tag-clouds af stafrænt leitanlegum bókum (undir concordance).

Ræða forsetans:

Andsvar Webb:

Hvor ofan á annarri sýna myndirnar blátt á hvítu muninn á ræðum þeirra Bush og Webb, og þar með muninn á því "public message" sem forsetinn annarsvegar og þingið undir stjórn demokrata hins vegar, eru að senda bandarísku þjóðinni. Það er sérstaklega forvitnilegt að bera saman hversu oft Bush og Webb nefna orðið stríð: Bandaríkin eru í stríði sem hefur kostað þúsundir mannslífa og stjarnfræðilegar upphæðir í skattfé almennings. Í skoðanakönnunum, þegar Bandaríkjamenn eru spurðir hvað sé mikilvægasta og alvarlegasta málið sem stjórnvöld verði að takast á við, nefnir yfirgnæfandi meirihluti almennings stríðið í Írak. Og kosningarnar í nóvember snérust mjög um stríðið. Það er til marks um hversu þungum skugga þessi misheppnaða og vanhugsaða herför er orðin á forsetanum og Repúblíkanaflokknum, sem skíttapaði þessum sömu kosningum, að hann forðast í lengstu lög að nefna orðið "stríð". Þessi yfirsjón forsetans er enn meira sláandi þegar ræða hans er borin saman við andsvar Webb!

Americablog - sem er eitt besta liberal blogg í Bandaríkjunum - birti auk þess myndir af tag-clouds fyrir fyrri SOTU ræður forsetans. Þær veita merkilega innsýn í þróun þess hvað Hvíta Húsið hefur viljað telja fólki trú um að það hefði á stefnuskránni.

Fyrsta allar SOTU ræður forsetans, 2001-2007:

Og 10 mest notuðu orðin hvert ár:

Ef maður horfir á þessa mynd sýnist mér að árið 2001 hafi fjárlög, ríkisrekstur og skattar verið aðalmálin á dagskrá, 2002 hryðjuverkamenn og Ameríka, 2003 Ameríka, þjóðin, Saddam, vopn og heimurinn, 2004 (sem var kosningaár) voru skattar og Ameríka aftur aðalmálið, 2005 var klárlega um frelsi og öryggi - en ég get ekki áttað mig á því hvað 2006 snérist um: Ameríku, þjóðina og heiminn? En þetta hlýtur að hafa verið hástemmd ræða! En nú í ár? Sú ræða virðist ekki hafa fjallað um neitt - eina orðið sem stekkur út er "Ameríka".

Ég gat með engu móti fest fingur á því hvað forsetinn var að reyna í stefnuræðu sinni - hvorki þegar ég horfði á hana í sjónvarpinu, né þegar ég sá þessi Tag-cloud af henni. En þegar ég var að horfa á tíu orða langa úrdráttinn sýndist mér að ræðan hafi aðallega snúist um Ameríku, heilsu, hús - og þjóðina. Þetta byrjar á Ameríku, en svo er talað um heilsu og hús, og annað mikilvægasta orð ræðunnar birtist: þjóð. Kannski er þetta inngangur að angurværri sögu um fallegt ævintýraland þar sem þjóðin er sæl og býr í húsum og er heil heilsu? Mjög patriotic og bjartsýnn tónn allavegana. Gott að byrja svona ræður á bjartsýnum tón og patritisma- allt frá því Reagan sigraði Carter á því að vera "jákvæður" hafa bandaríkjaforsetarn vonast eftir því að fólk sæi þá sem bjartsýna frekar en svartsýna. En um leið og orðið Þjóð birtist sjáum við, sem fjarlægan váboða, orðið Írak, svo við vitum að það eru blikur á lofti og þjóðinni kunni að vera órótt? En svo er nefndur til leiks forsetinn. Og lesandinn stendur á öndinni! Hvað ætlar þessi karakter að gera? Er verið að kynna til leiks íllmennið í sögunni eða hetjuna? En nú veit lesandinn að þetta er spennusaga! Hvað gerir forsetinn? Það er ekki alveg ljóst af úrdrættinum - en það virðist hafa eitthvað með öryggi og terrorista að gera. Svo mikið er víst. Kannski eiga lesendur að halda að forsetinn ætli að gera úti um terroristana svo þjóðin geti verið örugg í húsunum sínum? Ég veit ekki, en þetta er ágætis saga, þó plottið sé svolítið linsoðið.

Það er líka eins og fyrri helmingurinn sé betur úthugsaður en seinni helmingurinn, þetta með hvernig forsetinn ætli að enda sem hetja sögunnar og gera úti um hryðjuverkamennina. Reyndar held ég ekki að forsetinn hafi sjálfur minnstu glóru um hvernig hann ætli að ná því takmarki! 

M

Tony Snow neitar að segja hvort Bandaríkin séu að vinna stríðið í Írak

Opinber lína bandaríkjastjórnar hefur verið sú að bandaríkin væru að vinna stríðið í Írak. Þegar forsetinn hefur verið spurður hvort hann telji að Bandaríkin séu að vinna hefur svarið alltaf verið afdráttarlaust "já." Aðrir hafa reynt að svara loðnar. Til dæmis lýst Robert Gates því yfir fyrir tveimur vikum þegar þingið samþykkti tilnefningu hans sem varnarmálaráðherra að bandaríkin væru ekki að vinna - þó hann legði ekki í að segja hreint út að þau væru að, eða búin að, tapa.

Asked by Sen. Carl Levin, D-Mich., if the United States was winning the war, Gates said simply, "No, sir." He returned after a break to clarify that he was referring to the broader goals in Iraq and did not mean to suggest that American soldiers were losing the military battles.

Þó margir aðrir, nú síðast Colin Powell, hafi lýst því yfir að bandaríkin væru búin að tapa stríðinu í Írak, og að það þjónaði engum tilgangi að berja höfðinu við steininn, eru það auðvitað stórfréttir að varnarmálaráðherra Bush sé þessarar skoðunar. Hvíta húsið hefur nefnilega fundið sig knúið til að hanga í þeirri sjálfsblekkingu að allt væri í himnalagi í Írak. Það vakti því athygli að Tony Snow, talsmaður forsetans, skuli neita að segja hvort forsetinn trúi því ennþá að stríðið sé að vinnast:

“I’m not playing the game any more,” Snow said at a White House briefing. “It’s one of those things where you end up … trying to summarize a complex situation with a single word or gerund or even a participle. And the fact is that what you really need to do is to take a look at the situation and understand that it is vital to win; by winning, that means to have an independent Iraq that really does stand on its own, is a democratic and free state that supports us in the war on terror.”

Asked if Bush, as he said in October, continues to believe the U.S. is winning, Snow said, “I think at this point it ceases to be fruitful to jump into this.”

“What is happening is we are going to win and that we need to find better ways of dealing with the sectarian problem,” he said.

Það er tvennt merkilegt við þetta svar Snow: Í fyrsta lagi er það "leikur" að vilja fá svör frá forsetanum um hvort hann telji að stríð, sem kostar skattgreiðendur milljarða og þúsundir mannslífa, skuli vera að vinnast. Snow finnst spurningin um hvort stríðið sé tapað eða unni semsagt vera orðaleikur - svona eins og það er orðaleikur hvort það sé borgarastríð eða ekki í Írak. Í öðru lagi er að svarið er "við ætlum að vinna" - einhverntímann, þegar við erum búin að finna lausnir á "the sectarian problem". Sem er nokkurnveginn það sama og að segja: við ætlum að vinna þegar við erum búin að finna hvernig við getum unnið...

Þessi nýjasti orðaleikur Hvítahússins kemur á hælana á nýrri könnun CNN sem sýnir að stuðningur við forsetann og utanríkisstefnu hans er minni en nokkru sinni fyrr:

- stuðningur við "Bush's handling of the Iraq conflict" er nú 28% var 34% í síðustu könnun, og 70% segjast óánægð eða mjög óánægð með hvernig forsetinn hefur rekið stríðið.
- "job approval" 36%, meðan 62% eru óánægð eða mjög óánægð með frammistöðu Bush í starfi.

Miðað við hversu fáir hafa hina minnstu trú á forsetanum er ekki nema von að menn séu farnir að spyrja sig: er honum kannski algjörlega sama?

M