Utanríkispólitíkin að drepa stóra tjaldið?

Það er búin að vera hálfgerð gúrkutíð í bandarískum stjórnmálum og culture wars undanfarna daga. Herðanarbrölt Ísraelsríkis og Norðurkóreu virðast hafa étið upp alla athygli fjölmiðla. Og þó samvinnuríkið og alþýðulýðveldið séu bæði stórmerkileg og áhugaverð fyrirbrigði hef ég eiginlega ákveðið að fylgjast sem minnst með fréttum af eldflaugaárásum smáríkja, þó þau búi yfir kjarnorkuvopnum...

En það er annað mál sem ég hef verið að fylgjast aðeins með - en það er gagnrýni frjálshyggjumanna í Republikanaflokknum á Ný-íhaldsöflin, en flokkurinn hefur verið í greipum þeirra síðan haustið 2000. Þessi gagnrýni hefur kraumað undir yfirborðinu í langan tíma, en hefur í auknum mæli verið að koma upp á yfirborðið, t.d. á Cato-at-liberty, sem er blogg Cato stofnunarinnar.

Í ljósi þess hversu afspyrnu vond og heimskuleg öll pólitík Bush-stjórnarinnar hefur verið, (og í fullkominni andstöðu við allar hugmyndir frjálshyggjunnar), er forvitnilegt að sjá að það er yfirleitt utanríkispólitíkin sem Cato kvartar yfir. Fjárlagahallinn kemur augljóslega oftar fyrir - en bloggarar Cato virðast rólegri með að gagnrýna utanríkispólitík en innanríkispólitík. Í ljósi þess að ný-íhaldsöflin hafa gert utanríkispólitíkina að eina pólitíska hugsjónamáli sínu gæti þetta verið nokkuð afdrifaríkt. Skattaeftirgjafa og ríkisgjaldþrotspólitík forsetans er hrein hagsmunapólitík og hefur ekkert með hugsjónir að gera, þó forsetinn og stuðningsmenn hans reyni að klæða skattaeftirgjafir upp sem einhverskonar 'limited government' eða efnahagspólitík. Annað gildir um 'values' pólitíkina, en hún er rekin til þess eins að veiða atkvæði afturhaldssamra kristinna kjósenda. Leiðtogalið flokksins hefur enga pólitík aðra en völd - og útflutning lýðræðis til Mið-Austurlanda. Values kjósendur flokksins gátu skrifað upp á utanríkispólitíkina, því í þeirra huga var stríð gegn villutrúarmönnum og harðstjórum á bökkum Efrat og Tigris frekar heillandi.

Ef Cato leggur í harðari gagnrýni á stefnu forsetans gæti forsetakosningarnar 2008 orðið ansi áhugaverðar, því næsta forsetaefni GOP mun fá það hlutverk að móta afstöðu flokksins til 'arfleiðar' Bush.

M

Að vinna ekki, en tapa samt ekki

Eru Bandaríkin að vinna stríðið í írak? Schoomaker, Army Chief of Staff, svaraði þeirri spurningu með 10 sekúndna þögn, meðan hann hugsaði sig um, og sagði svo:

I think I would answer that by telling you I don't think we're losing.

Svipuð komment hafa verið að koma frá öðrum yfirmönnum í hernum - Gen. George W Casey, yfirmaður heraflans í Írak hefur t.d. lýst því yfir að bandaríkjamenn verði að fjölga hermönnum í höfuðborginni - sem gengur auðvitað þvert gegn sí-endurteknum yfirlýsingum Rumsfeld og forsetans um að Íraksstríðið fari nú alveg réttbráðum að klárast, og að það sé verið að vinna sigra á hverjum degi. Það að yfirmenn hersins sjá það sem allir aðrir sjá, að þetta asnalega stríð vinnist ekki á morgun eða sennilega nokkurntímann, er auðvitað ekkert mjög merkilegt. Það að forsetinn og hans menn geti ekki fundið í sér manndóminn til að viðurkenna það sama er hins vegar svolítið merkilegt.

Í millitíðinni þurfa bandaríkjamenn að byrja að ræða þetta stríð út frá þessari einföldu staðreynd: að það sé óvinnanlegt. Meðan stjórnvöld neita að horfast í augu við að stríðið vinnist ekki, og þvermóðskast við að ræða hernaðarpólitíkina út frá því að stríðið geti endað með sigri, er ekki nein von til þess að hægt sé að komast að skynsamlegri niðurstöðu. Það er forsetinn og hans menn sem heimta að í umræðunum um íraksstríðið séu bara tveir valkostir: að vinna eða tapa - og að allir sem ekki séu sammála forsetanum vilji 'tapa' stríðinu, þaðan kemur sú ranghugmynd að allar tillögur um að stefna að því að draga saman heraflann í Írak sé raunverulega einhverskonar uppgjöf 'cut and run'. Bandaríkin eru ekki búin að tapa þessu stríði - en þau munu tapa því ef stjórnvöld krefjast þess að láta eins og þeir ætli að vinna það!

M

The loonie left og 9/11 conspiracies

Eitt af þeim hugtökum sem hægrimenn í bandaríkjunum hafa hvað mest gaman af er "the loonie left" sem þýðir, að því er ég kemst næst, næstum það sama og "cool-aid liberals"... Ég hélt alltaf að þetta væru skammaryrði - og þau eru það vissulega, en ég hef undanfarið verið að átta mig á því hversu furðulegir og galnir sumir Bandarískir vinstrimenn hljóma.

Ég rakst á Craig Hill, sem er græningi frá Vermont, en hann mun víst vera einn af þeim sem sækjast eftir tilnefningu Demokrataflokksins sem öldungadeildar-efni þeirra.

Hill, sem er sennilega andmynd Hank Hill úr King of the Hill (þeir eru meira að segja frekar líkir - smellið á tengilinn hér að neðan til að bera saman Hank og Craig Hill. Þeir gætu verið bræður!), hefur gert stríðið í Írak að aðalbaráttumáli sínu, en í öðru sæti er hin sígilda krafa um að CIA viðurkenni að það hafi verið leyniþjónustan og the military industrial complex (kannski zionistarnir, frímúraranir og rótarýklúbbarnir líka?) sem stóðu á bak við árásirnar í New York og Washington fyrir fimm árum.

Það er eiginlega alveg sama hversu sammála maður getur verið því að hernaðarrekstur Bush stjórnarinnar sé heimskulegur og kostnaðarsamur, og að stjórnvöld í Washington hafi miskunnarlaust misnotað 9/11 til að ausa peningum skattgreiðenda í Lockheed Martin, Northrop Grumman eða Haliburton, það er ekki nein leið til þess að Hill og hans líkar geti unnið fylgi annara kjósenda en þeirra sem þjást af vænisýki og ranghugmyndum. 

Jesús, innflytjendur og samkynhneigðir...

Ég rakst á þetta núna áðan. Gay immigrant Jesú er frábært franchise!

M

Rótarýklúbbar og hryðjuverkamenn

Á Slate um daginn var skemmtileg grein um ótta Jíhadista við Rótarýklúbba. Í 17 grein stonfpappíra Hamas kemur meðal annars fram:

Therefore, you can see [the enemies] making consistent efforts by way of publicity and movies, curriculi of education and culture, using as their intermediaries their craftsmen who are part of the various Zionist Organizations which take on all sorts of names and shapes such as: the Free Masons, Rotary Clubs, gangs of spies and the like. All of them are nests of saboteurs and sabotage.

Og í upplýsingariti Al Qaida, sem ber þann virðulega titil "Military studies in the Jihad against the Tyrants" kemur eftirfarandi fram:

After the fall of our orthodox caliphates on March 3, 1924. ... Colonialism and its followers, the apostate rulers, then started to openly erect crusader centers, societies, and organizations like Masonic Lodges, Lions and Rotary Clubs.

Að Rótarý séu zionísk samsærishreiður gegn Íslam eru nýjar fréttir. Ég hef komið á Rótarýfundi, en missti af því þegar lesið var úr gerðarbókum öldunganna...

Eins og bent er á Samizdata blogginu fá svona fréttir mann til að efast um að stríð sé rétta viðbragðið við hryðjuverkamönnum, því lyfjagjöf væri sennilega eðlilegri.

Auðvitað er eðlilegt viðbragð við svona fréttum að hrista höfuðið. Þó það komi manni ekkert sérstaklega á óvart að Al Qaida og Hamas trúi því að Rótarýklúbbar séu hættulegir óvinir - það er í stíl við aðra veruleikafyrringu sem liðsmenn þessara Mið-Austurlensku hernaðarklúbba eru þekktir fyrir. Það sem er eiginlega fyndnast samt við þessa hræðslu alla, er að samsæriskenningar Islamistanna eru innfluttar frá Evrópu - hugmyndin um heimssamsæri Zionista, fullskapað með gerðarbókum og öllu, var samið af leyniþjónustu Rússakeisara - hugmyndin um heimssamsæri Frímúrara gegn röð og reglu kom fyrst fram í Englandi á átjándu öld, og hafa verið margnotaðar af Evrópskum ofstækismönnum og vitfyrringum. Mig minnir að þýsk stjórnvöld á millistríðsárunum hafi eitthvað fengist við að uppræta "heimssamsæri gyðinga og frímúrara"... 

Hamas hefur sennilega fattað að þetta ægilega samsæri sé mun stærra en áður var talið - rótarýklúbbarnir hafi gleymst fram að þessu?

M

Fölsk skilríki bjarga mannslífum

Ég rakst á umfjöllun um þessa AP frétt hjá Cato - 'Iraqis turn to fake IDs for safety'.

Although it's nearly impossible to distinguish between a Sunni and a Shiite by sight, names can be telling. Surnames refer to tribe and clan, while first names are often chosen to honor historical figures revered by one sect but sometimes despised by the other.

For about $35, someone with a common Sunni name like Omar could become Abdul-Mahdi, a Shiite name that might provide safe passage through dangerous areas.

Eins og Cato bendir á, getur það hljómað mjög skynsamlega að gefa út samræmd, ítarleg og ófalsanleg persónuskilríki - það hlyti að auka öryggi borgaranna. En slík skilríki er líka hægt að nota til þess að velja fórnarlömb fyrir kynþátta eða trúarofsóknir - í Írak setja fylkingar dulbúinna byssumanna upp öryggishlið og krefjast þess að allir sýni skilríki og pappíra, og svo er hægt að velja úr alla þá sem heita vitlausum nöfnum.

Ekki að ég sjái endilega vopnaða fanatíkera taka fólk kerfisbundið af lífi á götuhornum í hinum siðmenntaða heimi, en það er rétt að hafa það í huga að það er ekki svo langt síðan slíkir hlutir gerðust í hinum siðmenntaða heimi líka. Röð og regla er undirstaða siðmenningar - og það má því færa fyrir því rök að ítarleg persónuskilríki og fullkomnir miðlægir gagnagrunnar um alla borgarana hljóti að vera hin fullkomna undirstaða siðmenningar. En eins og þetta dæmi frá Írak sannar - geta þær aðstæður komið upp þar sem minni röð, og aðeins minni regla getur skilið milli lífs og dauða.

M

Hin fullkomna veruleikafirring AM Talk Radio

Blue State - Red State. Þetta eru gamlar fréttir, og hálf klisjukenndar. En það er alltaf við og við að maður er minntur á þetta - að það sé fólk sem virkilega skilji ekki hvort annað - einhverra hluta vegna. Það er of auðvelt að útskýra ólíkar pólitískar skoðanir með því að vísa til þess að þeir sem eru ósammála manni séu einfaldlega heimskir eða fáfróðir - og stundum læðist að manni sá grunur að þeir séu annað hvort vondir eða vitfirrtir (og núna er ég að hugsa um vini vors og blóma, ljúflingana Bill O'Reilley og Ann Caultner).

En, stundum neyðist maður til að spyrja sig - getur verið að vitfirringarinr séu virkilega að misskilja alltsaman?

Glenn Beck, sem er ein af rísandi stjörnum AM Talk Radio í Bandaríkjunum er einn af þeim sem ég held að hafi misskilið hlutina einhvernveginn ílliega. Beck er líka með þáttastubb á CNN, sem gerir hann að meiriháttar media-personality.

Undanfarna daga hefur Beck haft miklar áhyggjur af því að New York Times flytji fréttir af njósnaprógrömmum Bush stjórnarinnar - nú seinast eftirliti þeirra með öllum bankafærslum inn og út úr Bandaríkjunum. Og eftir að hafa eytt miklu púðri í að fárast yfir því að fjölmiðlafólk skuli voga sér að gagnrýna stjórnvöld (Gagnrýna stjórnvöld! hvílík ósvífni! gerir þetta fólk sér ekki grein fyrir því að stjórnvöld eiga að stjórna, og skríllin að hlýða? Og ekki eitt múkk!) fer Beck að velta því fyrir sér hvað geti hugsanlega vakað fyrir NYT að birta fréttir um njósnir ríkisstjórnarinnar:

How can you be fighting for the same things that Al Qaeda wants, you know? ... The New York Times is just -- I don't get it. I don't understand it. Except that I really truly believe that they believe that we're a bad nation, or at least our government is bad and has always been bad.

Það er oft skemmtilegt að skoða hugsanaflæðið í vangaveltum á AM Talk Radio, því þessir þættir eru allir sendir út í beinni útsendingu, og virðast yfirleitt vera spunnir upp á staðnum, og ég held að maður geti yfirleitt tekið þessa spekúlanta á orðinu - þeir eru að segja það sem þeir meina. Beck á í alvörunni mjög erfitt með að skilja af hverju NYT myndi vilja vera að segja almenningi frá því að það sé verið að njósna um þá, og honum finnst í alvörunni að NYT sé að berjast fyrir því sama og Al Qaeda, og einhvernveginn tekst honum að tengja þær vangaveltur við fjöldamorð á gyðingum og indjánum! Nú væri auðvelt að afskrifa Beck sem hálfvita eða einhverskonar jólasvein - en ég held að það sé eiginlega eðlilegra að skýra þessa furðulegu vangaveltu hans með því að draga út orðin "I don't get it. I don't understand it.".

Vandamálið er sennilega einmitt þetta - Beck og skoðanabræður hans skilja ekki hlutverk fjölmiðla, þeir skilja ekki muninn á því að fremja hryðjuverk og fjöldamorð og að voga sér að gagnrýna stjórnvöld.

Annars birti NYT helvíti góðan leiðara um daginn þar sem þeir réttlættu umfjöllun sína um njósnaprógröm Bush stjórnarinnar.

June 28, 2006

Editorial

Patriotism and the Press

Over the last year, The New York Times has twice published reports about secret antiterrorism programs being run by the Bush administration. Both times, critics have claimed that the paper was being unpatriotic or even aiding the terrorists. Some have even suggested that it should be indicted under the Espionage Act. There have been a handful of times in American history when the government has indeed tried to prosecute journalists for publishing things it preferred to keep quiet. None of them turned out well — from the Sedition Act of 1798 to the time when the government tried to enjoin The Times and The Washington Post from publishing the Pentagon Papers.

As most of our readers know, there is a large wall between the news and opinion operations of this paper, and we were not part of the news side's debates about whether to publish the latest story under contention — a report about how the government tracks international financial transfers through a banking consortium known as Swift in an effort to pinpoint terrorists. Bill Keller, the executive editor, spoke for the newsroom very clearly. Our own judgments about the uproar that has ensued would be no different if the other papers that published the story, including The Los Angeles Times and The Wall Street Journal, had acted alone.

The Swift story bears no resemblance to security breaches, like disclosure of troop locations, that would clearly compromise the immediate safety of specific individuals. Terrorist groups would have had to be fairly credulous not to suspect that they would be subject to scrutiny if they moved money around through international wire transfers. In fact, a United Nations group set up to monitor Al Qaeda and the Taliban after Sept. 11 recommended in 2002 that other countries should follow the United States' lead in monitoring suspicious transactions handled by Swift. The report is public and available on the United Nations Web site.

But any argument by the government that a story is too dangerous to publish has to be taken seriously. There have been times in this paper's history when editors have decided not to print something they knew. In some cases, like the Kennedy administration's plans for the disastrous Bay of Pigs invasion, it seems in hindsight that the editors were over-cautious. (Certainly President Kennedy thought so.) Most recently, The Times held its reporting about the government's secret antiterror wiretapping program for more than a year while it weighed administration objections.

Our news colleagues work under the assumption that they should let the people know anything important that the reporters learn, unless there is some grave and overriding reason for withholding the information. They try hard not to base those decisions on political calculations, like whether a story would help or hurt the administration. It is certainly unlikely that anyone who wanted to hurt the Bush administration politically would try to do so by writing about the government's extensive efforts to make it difficult for terrorists to wire large sums of money.

From our side of the news-opinion wall, the Swift story looks like part of an alarming pattern. Ever since Sept. 11, the Bush administration has taken the necessity of heightened vigilance against terrorism and turned it into a rationale for an extraordinarily powerful executive branch, exempt from the normal checks and balances of our system of government. It has created powerful new tools of surveillance and refused, almost as a matter of principle, to use normal procedures that would acknowledge that either Congress or the courts have an oversight role.

The Swift program, like the wiretapping program, has been under way for years with no restrictions except those that the executive branch chooses to impose on itself — or, in the case of Swift, that the banks themselves are able to demand. This seems to us very much the sort of thing the other branches of government, and the public, should be nervously aware of. We would have been very happy if Congressman Peter King, the Long Island Republican who has been so vocal in citing the Espionage Act, had been as aggressive in encouraging his colleagues to do the oversight job they were elected to do.

The United States will soon be marking the fifth anniversary of the war on terror. The country is in this for the long haul, and the fight has to be coupled with a commitment to individual liberties that define America's side in the battle. A half-century ago, the country endured a long period of amorphous, global vigilance against an enemy who was suspected of boring from within, and history suggests that under those conditions, it is easy to err on the side of security and secrecy. The free press has a central place in the Constitution because it can provide information the public needs to make things right again. Even if it runs the risk of being labeled unpatriotic in the process.

Kristin afturhaldsöfl að yfirgefa Republikanaflokkinn?

Á Slate í dag er mjög forvitnileg pæling um afstöðu kristinnia afturhaldsafla til Republikanaflokksins - ég bendi öllum sem hafa áhuga á Bandarískum stjórnmálum á að lesa hana, og þó það væru fréttir að evangelical christians yfirgæfu GOP, er þó hitt eiginlega áhugaverðara, að það séu blikur á lofti um að það séu að verða breytingar á forystuliði Evangelical Christians, og að þessi 'kristnu' öfl hafi minni áhuga á að vera að blanda sér í stjórnmál - og sérstaklega að þeir hafi minni áhuga á að vera peð Republikana.

23% kjósenda eru Evangelical, og Republikönum hefur tekist nánast að einoka atkvæði þeirra í undanförnum kosningum - og áframhaldandi sigrar þeirra í kosningum byggjast því mikið til á því hvort þessir kjósendur skili sér á kjördag.

Það er þó eitt sem veldur mér ákveðnum áhyggjum: Viðbrögð Republikana við því að afturhaldssamir Evangelical Christians séu að missa trú á flokknum getur leitt til tveggja mjög ólíkra viðbragða. Annarsvegar gætu frambjóðendur flokksins ákveðið að þeir yrðu að gange lengra í að vinna hylli þessara kjósenda - t.d. með því að herða á baráttunni gegn samkynhneigðum, eða með því að leggja til alvöru árása gegn kvenréttindum og reproductive réttindum.

Hin niðurstaðan, sem væri betri fyrir lýðræðið, frelsi og mannréttindi, væri að Republikanar hættu að biðla til ofstækis og afturhaldsaflanna, og legðu þess í stað meira upp úr því að biðla til miðjufólks.

M

Stürmbannführer Bill O'Reilly, Saddam, lýðræði og mannréttindi

Bill O'Reilly heldur áfram að dásama stjórnarhætti Saddam Hussein í útvarpsþætti sínum (The Radio Factor with Bill O'Reilly - í seinustu viku lýsti hann því yfir að ef Bandaríkjaher tæki upp taktík 'the butcher of Baghdad' væri hægt að friða landið á örskotsstundu, og í gær endurtók hann þessar vangaveltur sínar. Og hvaða taktík ætti herinn að beita? "Martial law, torture, murder, kicking in doors. ... Tough terror" En það eru auðvitað alltaf einhverjir vondir commies og pinkoes sem ekki leyfa alvöru karlmönnum að ná árangri - ACLU (American Civil Liberties Union), sem O'Reilly hatar meira en pestina, leyfir bandaríkjaher ekki að sigra.

Full tilvitnun í O'Reilly:

O'REILLY: It just depends on how you want to wage the war. If we wage the war the way Saddam handled Iraq, then we would have already won. That means martial law, torture, murder, kicking in doors. You know, Saddam controlled that country for 25 years. He didn't have any insurrections. He didn't have bombs going off. And half the country wanted to kill him. You know, all the Shia hated him. And how'd he do it? Through terror. So we could do it. But then, you know, as soon as you look at one of these guys cross-eyed, the ACLU's got you sued.

June 27 edition of Westwood One's The Radio Factor with Bill O'Reilly

Það besta er að O'Reilly er ekki nógu mikill karlmaður til að standa við þessar furðulegu fasísku skoðanir sínar! Þann 22 júní neitaði hann því staðfastlega að hafa lofað stjórnarhætti Saddams í viðtali á Fox við blaðamann Chicago Tribune, en The Tribune hafði birt OpEd grein eftir Don Wycliff benti á hverskonar pólitík og stjórnarfar O'Reilly væri í rauninni að boða.

Ég hef alltaf haft dálítinn áhuga á O'Reilly, því hann virðist vera einhverskonar furðulegur tímaferðalangur - það þarf ekki að horfa á hann lengi, eða hlusta, til að átta sig á að hann er á vitlausum stað, og á vitlausum tíma. Þýskaland á fyrri hluta aldarinnar hefði sennilega hæft honum betur...

M

Vísbendingar um hvort The Robert Court muni banna fóstureyðingar

Ákvörðun Hæstaréttar Bandaríkjanna varðandi kosningalög Vermont, gefur ákveðnar vísbendingar um hvernig hæstiréttur, eftir að Bush og republikanaflokkurinn eru búnir að bæta við tveimur hægrisinnuðum dómurum, muni taka á tilraunum til að gera fóstureyðingar ólöglegar. Þegar tilnefning Roberts var staðfest af þinginu, lofaði Roberts þvi, að vísu frekar loðið, að hann myndi halda uppi eldri dómsniðurstöðum, þ.e. hann myndi ekki leitast eftir því að kollvarpa fyrri niðurstöðum dómsins í viðkvæmum málum.

Í Vermont málinu greiddi Roberts ekki atkvæði með Clarence Thomas og Antonin Scalia, sem báðir vildu að hæstiréttur hafnaði alfarið því að stjórnarskráin leyfið lagasetningu sem setti hámörk á fjárframlög til frambjóðenda - með því setti Roberts sig í andstöðu við tvo hægrisinnuðustu dómarana í réttinum. Þetta gefur vísbendingu um tvennt:

1) Roberts er ekki steyptur í nákvæmlega sama hugmyndafræðilega mót og þeir Scalia eða Thomas.

2) Roberts fer varlega í að hafna eldri dómsniðurstöðum hæstaréttar.

Á næstu vikum mun hæstiréttur taka fyrir mál sem snertir íllræmda endurteikningu kjördæma DeLay í Texas. Það verður forvitnilegt að fylgjast með því hvernig Roberts tekur á því máli.

M