Starfsmenn Alþjóðabankans vilja að sokkböðullinn Paul Wolfowitz segi af sér

Paul Wolfowitz var seinast í fréttum þegar rannsóknarblaðamenn komust að því að hann gekk í götóttum sokkum og blettóttum jakkafötum. Sem kemur reyndar ekkert mjög á óvart. Einhvernveginn minnir hann mig alltaf á afa minn sem var sveitamaður í húð og hár, tók í nefið, og hafði litlar áhyggjur af smáblettum. Wolfowitz hefur meira að segja sama hrekklausa sveitamannsandlitið. Nema, Wolfowitz er gerspilltur stríðsæsingamaður, afi minn var heiðarlegur barnaskólakennari.

Nú eru hins vegar blikur á lofti um að Wolfowitz þurfi að segja af sér, eftir að í ljós hefur komið að hann hafi veitt kærustu sinni starfsframa, stöðuhækkanir og launauppbætur. Aðrir starfsmenn bankans, sem hafa ekki geð í sér til að sofa hjá karluglunni, eru að vonum svekktir. Og svo eru aðrir sem benda á að svonalagað heiti spilling, og sé yfirleitt ekki vel séð.

Wolfowitz hafði áður reynt að neita því að hafa gert Shaha Riza, kærustunni, nokkra greiða - allar launauppbætur sem hún hafi fengið hafi verið fullkomlega verðskuldaðar. Á fundi með starfsmönnum bankans í gær viðurkenndi hann þó að hann hefði gert "mistök" (Wolfowitz kallaði þau að vísu ekki "tæknileg", sem virðist benda til þess að hann hafi örlítið betri siðferðiskennd en sumir aðrir siðleysingjar og sveitamenn...). Frásögn Washington Post af fundinum er stórskemmtileg:

Wolfowitz attempted to address about 200 staffers gathered in the bank's central atrium but left after some began hissing, booing, and chanting "Resign. . . . Resign." He had approached the gathering after holding a news conference in which he said, "I made a mistake for which I am sorry." .... He repeated his apology and said he would abide by the board's decision, and he left as staff members began hissing and chanting. Hundreds of comments criticizing Wolfowitz, posted on the organization's internal Web site, were released by the Government Accountability Project, a whistle-blower organization.

... 

Bank insiders confirmed reports from the bank's staff association that Wolfowitz directed personnel officials to give Shaha Riza, his longtime companion, an automatic "outstanding" rating and the highest possible pay raises during an indefinite posting at the State Department, as well as a promotion upon her return to the bank.

Þetta er allt hið vandræðalegasta mál, m.a. í ljósi þess að aðrir samstarfsmenn Bush hafa þurft að segja af sér vegna vanhæfni og spillingar. Wolfowitz heldur því hins vegar fram að þetta mál sé óttalegt moldviðri, og komi í veg fyrir að hann geti einbeitt sér að því að... uppræta spillingu!

Wolfowitz bemoaned that the controversy threatens to overshadow the official agenda of the bank's annual spring meeting opening here today -- including ratification of a global anti-corruption strategy and funding to reduce poverty in Africa.

Starfsmenn bankans eru þó ekki bara ergilegir yfir því að Wolfowtiz sé spilltur, heldur hafa þeir kvartað undan stjórnunarstíl hans, sem er furðulíkur stjórnunarstíl annarra Bushverja:

The flap is the latest at the World Bank since Wolfowitz became its president. Wolfowitz has alienated bank staffers with a management style that many regard as insular, surrounding himself with a handful of longtime associates and shutting out the staff he inherited.

Riza sjálf virðist ekki fullkomlega heiðarleg:

Particularly troubling to the bank's staff were reports that Riza, while working at the bank, received fees paid by a U.S. defense contractor that was doing consulting work in Iraq.

"I know that if anyone else in the bank did this, he/she will be dismissed immediately," said one comment on an internal bank website. The Government Accountability Project obtained and released 221 comments from the site.

Fréttaskýrendur halda því fram að undir "stjórn" Wolfowitz hafi bankinn misst tiltrú annarra eigenda en Bandaríkjanna. Bushverjar virðast allstaðar samir við sig, spilltir, safna um sig jámönnum og vinna sér inn óvinsældir allra annarra...

M 

Rasísk gamalmenni, Karl Rove týnir tölvupóstinum sínum, Gonzales er þó enn við völd...

Það er búið að taka svolítinn tíma að komast aftur inn í daglegan ryþma, vinnu, heimilishald og svo auðvitað blogg og fréttalestur. Seinustu dagar virðast þó hafa verið sæmilega atburðaríkir, svo ég ákvað að skrifa eina langa langa bloggfærslu um þær fréttir sem mér finnst að hafi staðið upp úr:

A War Czar

Bush reyndi að skipa "a war czar" - einhverskonar allsherjar yfirmann alls stríðsreksturs í Írak og Afghanistan, (því stjórnarskráin gerir ekki ráð fyrir slíkum yfirmanni alls stríðsreksturs... the founding fathers gleymdu alveg að gera ráð fyrir einhverskonar "cheif of commanders...", svo nú þarf að búa til flúnkunýtt embætti, ekki "chief", heldur "Czar") Þessi maður gæti mjög hentuglega tekið á sig ábyrgð á því að tapa báðum stríðunum í einu - en eins og Washington Post skýrði frá hefur enginn háttsettur maður innan hersins áhuga á þessu starfi. John J. Sheehan, fyrrverandi herforingi úr landgönguliðinu, og dyggur stuðningsmaður forsetans (fram til þessa, í það minnsta) sagðist ekki geta tekið að sér starf sem þetta meðan Dick Cheney og aðrir óraunsæir jólasveinar væru enn við völd:

“There’s the residue of the Cheney view — ‘We’re going to win, al-Qaeda’s there’ — that justifies anything we did. And then there’s the pragmatist view — how the hell do we get out of Dodge and survive? Unfortunately, the people with the former view are still in the positions of most influence.”

Hver vill ekki fá að taka við valdalausu embætti, sem hefur óraunsæa starfslýsingu, til þess eins að vera fall guy fyrir vanhæfa aula?

Swift Boat Veterans

Swfit Boat Veterans for the making up nonsensical accusations and the Smearing of Democrats voru líka í fréttunum, bæði vegna þess að yfirmaður þessa félagsskapar, Sam Fox, sem er hefur ekki unnið sér neitt annað til frægðar en að hafa fjármagnað Swift Boat Veterans, sem stóðu fyrir auglýsingum sem köstuðu rýrð á þjóðernishollustu John Kerry fyrir seinustu kosningar - og héldu því fram að hann hefði verið einhverskonar heigull eða landráðamaður í Vietnamstríðinu - var skipaður sendiherra til Belgíu, og það þrátt fyrir að öldungadeildin væri búin að lýsa því yfir að Fox væri allsendis óhæfur sem sendiherra. Sam Fox var einnig formaður "the Republican Jewish Coalition", sem hefur staðið fyrir auglýsingum sem halda því fram að heimsókn Nancy Pelosi til Sýrlands séu landráð. Þessi samtök hafa kosið að segja ekkert um heimsókn fimm repúblíkana til Sýrlands á sama tíma... Aðallega vegna þess að repúblíkanar geta ekki framið landráð - bara demokratar og vinstrimenn. Repúblíkanar myndu, eins og við vitum ALDREI fara að styðja hryðjuverkamenn. Nei, annars...

Seníl Gamalmenni og Rasismi

Fjölmiðlar eru nokkurnveginn sammála um að John McCain hafi ekki vaxið í vinsældum eða virðingu eftir að hafa farið til Írak. Það virðist líka vera samdóma álit allra að McCain eigi núna hvorki séns í að vinna forsetakosningarnar 2008, eða tilnefningu Repúblíkanaflokksins.

En McCain virðist ekki hafa verið eina gamalmennið sem var í fréttunum seinustu daga: Don Imus, sem er (var) útvarps og sjónvarpsmaður kom sjálfum sér í fréttirnar með því að kalla kvennakörfuboltalið Rutgersháskóla "Nappy headed hos" - sem átti að vera einhverskonar brandari. Hahaha! Því það er alveg ótrúlega fyndið að kalla konur hórur! Bregst aldrei. Sennilega jafn fyndinn brandari og að kalla menn homma? Nei? Ekki það?

Reyndar þurfti ég að fletta því upp hvað "nappy headed" þýðir - því ég er ekki jafn vel að mér og Imus í rasísku málfari. Nappy headed er víst tilvísun til hárs þessara kvenna:

Meaning tight, curly hair.  Generally associated with persons of color, particularly those of black or African descent

Nappy er víst ekki mjög móðgandi, eitt út af fyrir sig, en er eitt af þessum orðum sem hvítt fólk má ekki nota um svarta, þó svartir megi nota það um hvorn annan. En Imus, sem er 98 ára gamall hvítur karlfauskur er einn af þessum mönnum sem kunna ekki grundvallarmannasiði. Bandarískum almenningi var engan veginn skemmt, og Imus reyndi að biðjast afsökunar, en var samt að lokum rekinn, bæði frá MSNBC, þar sem þætti hans var sjónvarpað, og CBS, þar sem honum var útvarpað, við mikinn fögnuð siðaðs fólks. Imus var samt ekki rekinn fyrr en John McCain og Rudy Giuliani voru búnir að lýsa yfir stuðningi við skítlegan munnsöfnuð hans. Það að Imus hafi verið rekinn er reyndar nokkuð merkilegt, því fram til þessa hefur allskonar kvenfyrirlitning og rasismi (að ég tali nú ekki um hómófóbíu) verið daglegt brauð í útvarpi og hjá mörgum þáttastjórnendum kapalstöðvanna - eins og Glenn Beck og Bill O'Reilly. Umræðan um Imus hefur enda velt upp spurningum um þessa kollega hans, og nafn Rush Limbaugh er búið að koma oft upp í því sambandi, enda hefur Limbaugh öðrum fremur byggt vinsældir sínar á því að höfða til manna sem finnst fyndið eða viðeigandi tala niðrandi um konur og minnihlutahópa.

Auðvitað snýst þetta Imus mál um rasisma og kvenhatur - en það snýst þó engu síður um að bandarískir fjölmiðlar hafa leyft sér að hafa í vinnu menn sem eiga ekkert erindi í fjölmiðla: menn sem halda að það að spúa dónaskap og vera með munnsöfnuð sé "entertainment" eða "political analysis". Þegar bent hefur verið á dónaskapinn í Limbaugh, O'Reilly, Coulter, Beck, svo ég tali nú ekki um Michael Savage, hafa stjórnmálamenn og fréttaskýrendur repúblíkana því miður yfirleitt risið upp þeim til varnar, og haldið því fram að þetta sé "pólítiskt" ofstæki og að gagnrýni á O'Reilly eða Limbaugh sé einhverskonar pólítískur réttrúnaður. Í mínum huga snýst þetta engan veginn um pólítik, hægri eða vinstri, heldur um að fjölmiðlar beri ábyrgð: þeir eiga að hvetja til málefnalegrar umræðu. Ég hef ekkert á móti því að sjónvarpað sé skemmtiefni eða gríni, auglýsingum og afþreyingu. Það er jafnvel allt í lagi að flytja heimskulegar fréttir af íkornum og köttum. En það er ekki allt í lagi að sjónvarpa og útvarpa "fréttaskýringum" "stjórnmálaumræðu" sem felst fyrst og fremst í dónaskap og klósetttali. Því miður er margt fólk ekki nógu greint til að gera greinarmun á því sem er umræða og því sem er skítkast. Með því að hafa fólk eins og Limbaugh, Glenn Beck, O'Reilly og aðra í vinnu hafa Fox News, CNN og AM Talk Radio útvarpsstðvar dregið bandaríska stjórnmálaumræðu niður á mjög ömurlegt plan. Og ekki bætir úr skák að menn eins og McCain skuli reyna að halda uppi vörnum fyrir Imus og hans kóna.

Týndur Tölvupóstur

En þó Imus hafi verið aðalfréttin undanfarna daga hefur ríkissaksóknarahreinsunin þó verið ein aðalfréttin í öllum fréttatímum undanfarna daga. Gonzales situr enn í embætti, þó það virðist stöðugt fjara undan honum. Helstu fréttirnar eru Monica Goodling einn hæstsetti aðstoðarmaður Gonzales sagði af sér undir mjög grunsamlegum kringumstæðum, og þverneitar að bera vitni fyrir þinginu. Fréttaskýrendur benda á að neitun hennar eigi sér ekkert fordæmi í allri sögu Bandaríkjanna. Neitun Goodling er sérstaklega merkileg, því hún virðist hafa haft umsjón með flestum fundum sem haldnir voru um hvaða saksóknara ætti að reka og hvenær. Það hefur líka vakið athygli að Goodling er útskrifuð úr lagaskóla Pat Robertson... Og hún virðist ekki vera eini starfsmaður Hvíta Hússins sem er "menntaður" í "háskóla" Pat Robertson, því Bush stjórnin hefur talið að í þeirri mætu menntastofnun sé að finna greindasta og hæfasta fólkið sem Bandaríkin hafa upp á að bjóða.

Merkilegasta fréttin af saksóknarahreinsuninni er samt að starfsmenn Hvíta Hússins hafa notað tölvupóstföng frá Repúblíkanaflokknum í opinberum embættisfærslum, og sérstaklega í undirbúningi saksóknarahreinsunarinnar. Þetta er auðvitað bráðsnjöll hugmynd: Að fella saman ríkið og flokkinn. Mörg bestreknu og bestlukkuðu stórveldi tuttugustu aldarinnar kusu einmitt að gera þetta sama, fella ríkið og flokkinn saman. Sovétríkin og Kína t.d. Og Norður Kórea... Tilgangurinn virðist þó hafa verið mun einfaldari, því Repúblíkanaflokkurinn hefur mjög hentuglega eytt öllum þessum tölvupóstsendingum, þannig að þingið getur ekki fengið aðgang að gögnum og skjölum sem gætu varpað ljósi á hvaða umærður eða ráðagerðir fóru fram í aðdraganda saksóknarahreinsunarinnar. Áætlað hefur verið að Hvíta Húsið og Repúblíkanaflokkurinn hafi eytt um FIMM MILLJÓN tölvupóstum frá starfsmönnum Hvíta Hússins. Þó sumir þeirra hafi verið þessir venjulegu framsendu brandarar eða annað tölvupóstrusl, er ljóst að þetta tölvupóstahvarf er mjög grunsamlegt. Sérstaklega þar sem allar tölvupóstsendingar Karl Rove frá 2000-2005 eru horfnar... Og hver er afsökun Hvíta Hússins? "We screwed up" sagði Dana Perino, blaðafulltrúi Hvíta Hússins.

Miðað við hversu mikinn áhuga þessi ríkisstjórn hefur á því að hafa aðgang að tölvupóstsendingum, símtölum, og öðrum persónulegum einkagögnum óbreyttra borgara virðist hún hafa lítinn áhuga á að varðveita mikilvæg opinber skjöl - því öll skjöl sem Hvíta Húsið, og starfsmenn þess framleiða meðan þeir eru í vinnunni á að varðveita, lögum samkvæmt. En þessi ríkisstjórn hefur reyndar fyrir langa löngu gert ljóst að hún gefur skít í

M

Komin til baka úr sólinni í Mexico í snjóinn í Minnesota

Eftir nærri tveggja vikna ferðalag komum við aftur til Minnesota. Eftir sumar og sól á Yucatanskaga beið okkar snjókoma og kuldi í Minnesota. Og svo hafði öryggið farið af í eldhúsinu, svo ísskápurinn náði að mygla. Hálfgerður antíklímax.

Seinustu dögunum eyddum við í Cancun, á einhverskonar "all included resort". Eftir að hafa verið í Playa del Carmen og í sumarhúsi fjarri túristavitfirringunni get ég ekki mælt með Cancun við nokkurn mann - nema bara til að keyra í gegn um "Zona Hoteleria" sem er um það bil 17 kílómetra langur vegur eftir einhverskonar mjórri eyju, eða eyði, sem er þéttsetið risavöxnum hótelbyggingum, verslunarmiðstöðvum og Amerískum keðjuveitingahúsum. Börnin skemmtu sér að vísu vel - sonur minn skemmti sér konunglega í öldunum á ströndinni meðan dóttir mín svamlaði í hótelsundlaugunum. Seinasta kvöldið var ég svo að keyra með dóttur minni, en gleymdi að kveikja á ljósunum og var stoppaður af lögreglumanni sem talaði enga ensku, en gerði mér þó ljóst að ég væri í mjög alvarlegum málum - hefði brotið allskonar umferðarlög, og gæti gleymt því að fljúga heim daginn eftir ef ég borgaði sér ekki 350 pesos, í "sekt" á staðnum. Sem hann svo breytti í 200 eftir að hann var búinn að sjá að ég var ekki með meira í veskinu... Mér fannst það vel sloppið.

Konan mín fékk líka einhverja matarsýkingu á hótelinu - eftir að hafa borðað á allskonar lókal veitingastöðum suður eftir ströndinni, sem sannar að maður á bara "eat what the locals eat - not what they feed the turists" regluna. Sem betur fer vorum við búin að gera flest allt sem við ætluðum okkur að gera: Meðal annars að klífa hæsta Mayapíramída Mexico, Nohoch Mul, sem þýðist víst sem "stóri hóllinn" eða eitthvað álíka.

Það sem mér fannst merkilegast við Coba, þar sem þessi píramídi er, og reyndar alla staði sem við komum á aðra en Cancun, var hversu lítið "túristavæddir" þeir voru - þó Cancun sé engan veginn frábrugðin túristastöðum í Ameríku, t.d. sundlaugagarðaborginni Wisconsin Dells í Wisconsin (sem við höfum heimsótt þrisvar með krakkana), er afgangurinn af Yucatan frekar lítið snortinn af öllum bandarísku ferðamönnunum. Sem betur fer.

M

Innsti hringur Bush byrjar að rofna - fyrrum kosningastjóri Bush segir að John Kerry hafi haft á réttu að standa...

Haustið 2000 vann George W Bush kosningarnar til forseta Bandaríkjanna ekki síst á því að geta þóst vera "a uniter, not a divider". Hann þóttist vera maður sem gæti sameinað Bandaríkjamenn í baráttu fyrir betri framtíð, hann væri "a compassioante conservative", maður sem gæti einhvernveginn dregið fram það besta í þjóðinni og sameinað bæði demokrata og repúblíkana í baráttunni fyrir sameiginlegum markmiðum. Bush lét líka líkja sér við Reagan: hann væri bjartsýnn og tryði á einstaklingsframtakið, framtíðina og hið góða í bandarískri þjóðarsál.

Síðan þá hefur Bandaríska þjóðin komist að hinu sanna: Bush er hvorki almennilegur íhaldsmaður og enginn frjálshyggjumaður (samanber stjórnlausa útþenslu ríkisvaldsins, afnám persónufrelsis og aukið lögregluvald ríkisins), hann er ekki "compassionate" og síst af öllu "a uniter". Því miður hafa Bandaríkjamenn búið seinustu sex ár, undir einhverjum allra lélegasta forseta fyrr og síðar.

Sem betur fer eru fyrrum stuðningsmenn forsetans loksins byrjaðir að viðurkenna þennan augljósa sannleika. Seinastur til að svíkja lit er Matthew Dowd, sem sagði skilið við Demokrataflokkinn í lok tíunda áratugarins og gekk til liðs við Bush, en þá fannst Dowd að Bush væri boðberi nýs og betri tíma. Fjölmiðlar og blaðafulltrúar Bush notuðu Dowd óspart sem dæmi um að Bush höfðaði jafnt til demokrata sem repúblíkana. Dowd lék mikilvægt hlutverk í kosningunum 2000, og í kosningunum 2004 var hann gerður "chief campaign strategist".

Í viðtali við New York Times í dag sagði Dowd hins vegar að hann væri búinn að segja sig úr "team Bush".  Vonbrigði hans og uppgjöf væri slík að hann gæti ekki lengur setið á sér:

Mr. Dowd said he had become so disillusioned with the war that he had considered joining street demonstrations against it, but that his continued personal affection for the president had kept him from joining protests whose anti-Bush fervor is so central.

Mr. Dowd, 45, said he hoped in part that by coming forward he would be able to get a message through to a presidential inner sanctum that he views as increasingly isolated. But, he said, he holds out no great hope. He acknowledges that he has not had a conversation with the president.

Dowd segist meira að segja hafa skrifað Op-ed grein sem hann hafi þó enn ekki sent frá sér, þar sem hann lýsi því yfir að John Kerry, en ekki Bush, hafi haft betri skilning á ástandinu í Írak. Það eru fréttir, því fyrir kosningarnar 2004 var það Dowd sem ráðlagði Bush að hamra á því að Kerry væri "a flip flopper" þegar kæmi að Írak.

Nú bendir Dowd á stríðið í Írak, Abu Ghraib, viðbrögð stjórnarinnar við fellibylnum Katarínu og algjör svik þeirra við íbúa New Orleans sem ástæður þess að hafa sagt skilið við forsetann. En það sem Dowd finnst auðsýnilega verst er að forsetinn hafi sólundað gullnu tækifæri til að sameina þjóðina eftir 9/11 - því í stað þess að reyna að leita eftir samvinnu við demokrata ákváðu repúblíkanar að reyna að mála pólítíska andstæðinga sína sem landráðamenn. Pólítískt valdatafl varð mikilvægara en hagur þjóðarinnar:

He said he thought Mr. Bush handled the immediate aftermath of the Sept. 11 attacks well but “missed a real opportunity to call the country to a shared sense of sacrifice.”...

He was dumbfounded when Mr. Bush did not fire Defense Secretary Donald H. Rumsfeld after revelations that American soldiers had tortured prisoners at Abu Ghraib. ... He describes as further cause for doubt two events in the summer of 2005: the administration’s handling of Hurricane Katrina ...

“I had finally come to the conclusion that maybe all these things along do add up,” he said. “That it’s not the same, it’s not the person I thought.”

Jú, auðvitað, "it all adds up". Bush er ekki sú manngerð sem á að fá að fara fyrir mönnum. Það sem er hræðilegast er að menn eins og Dowd létu plata sig í aðdraganda kosninganna 2000, og voru svo blindir að þeir studdu forsetann 2002 og 2003 meðan verið var að ana út í stríðið í Írak og svo aftur 2004 þegar Bush fékk fjögur ár í viðbót til þess að leggja Bandaríkin og orðstír Bandaríkjanna í rúst.

M

Sandkastalar

Afsakið blogglesið undanfarna daga! Ég eyddi deginum í gær í að byggja sandkastala og sigla með börnunum á kajak. Mig hefur alltaf dreymt um að byggja sandkastala úr alvöru skeljasandi við Karíbahafið. Við byggðum nokkur risavaxin Maya musteri, virkisveggi og turna. Netsambandið virðist hins vegar bara virka á kvöldin - ekki daginn, sem er auðvitað allt í lagi, því ég hef annað að gera meðan sólin skín!

Sem betur fer virðist stjórnmálaveröldin í Washington hafa farið í sumarfrí á sama tíma og ég, því það virðist ekkert mjög marktækt hafa gerst undanfarna daga.

Alberto Gonzales er enn dómsmálaráherra - þó fleiri þingmenn repúblíkana hafi lýst því yfir að hann verði að segja af sér (Terry Lee, þingmaður repúblíkana frá Omaha sagði reyndar að Bush ætti að reka Gonzales)

McCain haldi áfram að hafa sig að fífli og mála sjálfan sig sem marklaust og elliært gamalmenni, (McCain hélt því fram að það væru "neighborhoods in Baghdad where you and I could walk through those neighborhoods, today" - og til að sanna mál sitt fór karlinn í hemsókn til Bagdad og labbaði, í heilan klukkutíma, í fylgd: 100 vopnaðra hermanna úr landher bandaríkjanna, þremur fullbúnum Black Hawk þyrlum hersins og tveimur Apache árásarþyrlum... og til þess að tryggja að þessi göngutúr væri nógu "safe" ákvað McCain að vera í skotheldu vesti... Ég veit ekki með ykkur, en ég myndi ekki treysta mér til að labba um í íbúðarhverfi þar sem ég þyrfti á slíkum viðbúnaði að halda til að geta talist öruggur.

M

Playa del Carmen - Riviera Maya

Það er eitthvað mjög fullnægjandi við að sjá Mexíkana gera annað en að skúra gólf eða vinna garðvinnu. Það er líka eitthvað mjög fullnægjandi við að vera sloppinn úr yfirsiðmenningu Minnesota - hér ríkir mátulegt anarkí í umferðarmenningunni, það má ganga með bjór úti á gangstétt, fólk leyfir sér að reykja á veitingastöðum og það eru ekki allir komnir í háttinn klukkan átta... Playa del Carmen þar sem við eyddum fystu tveimur nóttunum er stórkostlegur bær - þar sitja hlið við hlið fancy hótel og kofahreysi úr grjóti og bárujárnsplötum. Við hliðina á hótelinu sem við gistum á (Casa de la Flores - sem ég mæli eindregið með, nóttin kostaði 65$ fyrir rúmgott herbergi) var ein slík kofabyggð - börnin héldu því fram að það væri "þorp" - íbúarnir héldu allanvegana heilmikið af dýrum. við vöknuðum báðar næturnar við hanagal klukkan 3:00.

Síðan keyrðum við til Tulum, og ætlum að eyða næstu viku í strandhúsi með vinafólki okkar - ég sit akkúrat núna með blátt karíbahafið fyrir framan mig og drekk "greyhound", sem er vodka með greipsafa. Eftir að hafa flett í gegn um kapalsjónvarpið sem var búið að lofa mér komst ég að því að það var allt á spænsku, svo ég verð að láta mér nægja að fylgjast með heimssfréttunum á netinu. Í ljósi þess að ég hef ekki heimsótt eina einustu bloggsíðu, opnað dagblað eða horft á sjónvarp undanfarna þrjá daga er ég samt sannfærður um að það sé ekkert markvert búið að gerast!

M